ความหึงเป็นเหตุ
2024 Words
น้องนางเดินออกมาสูดอากาศนอกระเบียงของผับหรู กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางปะปนกับกลิ่นควันบุหรี่ที่ลอยมาเป็นระยะ เสียงเพลงดังกระหึ่มจากด้านในกำแพงกระจกสะท้อนให้รู้ว่าผู้คนในนั้นกำลังปลดปล่อยชีวิต หัวเราะ พูดคุย และเต้นรำอย่างไร้กังวล แสงไฟหลากสีหมุนเวียนสาดกระทบผนัง บ่งบอกว่าค่ำคืนนี้เป็นของพวกเขา...ไม่ใช่ของเธอ เธอกำราวระเบียงไว้หลวม ๆ สายลมอ่อน ๆ ปะทะใบหน้าและผมที่สยายยาว ดวงตากลมโตทอดมองออกไปยังวิวของตึกสูงที่ตัดกับท้องฟ้ายามค่ำคืน เธอถอนหายใจเบา ๆ ความรู้สึกในอกหนักอึ้งกว่าท้องฟ้าที่ปกคลุมด้วยหมู่ดาวเสียอีก ชีวิตของเธอ...มันเหมือนนกน้อยในกรงทอง สวยงามภายนอก แต่ไร้อิสรภาพโดยสิ้นเชิง
"เห้อ ! ต้องอดทนสินะ...."
เสียงพึมพำของเธอดังเพียงเบาในลำคอ น้ำเสียงแฝงความปลงตกและเหนื่อยล้า เธอก้มหน้าลงเล็กน้อย เปลือกตาปรือราวกับกำลังกลั้นบางอย่างไว้ในใจ ความรักที่ไม่มีหวัง ความผิดหวังที่กัดกิน ความทรมานที่ไม่อาจหนีไปไหนได้เลย...
"เดินออกมาคนเดียว ไม่กลัวโดนฉุดไปอีกหรือไง"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ทำเอาร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไป
"พี่ธาม...."
เธอเบิกตากว้างน้อย ๆ ก่อนที่แววตาจะอ่อนลงทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเขา คนที่เธอไว้ใจและเคารพ
"ครับ....เมื่อกี้พี่ยืนมองเราอยู่ตั้งนาน นึกว่าจำคนผิดซะแล้ว"
ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ สายตาของเขามีทั้งความอ่อนโยนและเป็นห่วงปะปนอยู่ ดวงตาคมสบกับแววตาเศร้าของคนตรงหน้าอย่างพินิจ
"...นางดูแปลกตาไปใช่ไหม.."
น้ำเสียงของเธอเบาราวสายลมพัดผ่าน ดวงตาก้มลงเล็กน้อยก่อนจะเงยขึ้นมาใหม่อย่างฝืน ๆ
"แปลกไป แต่เหมือนจะเซ็กซี่ขึ้นเป็นกองเลยนะ...นางแต่งแบบนี้ก็ดูสวยไปอีกแบบ..."
พี่ธามเอ่ยอย่างพยายามให้บรรยากาศผ่อนคลาย แม้รู้ดีว่าเธอไม่ได้เต็มใจใส่ชุดแบบนี้เลยก็ตาม เขายิ้มบาง ๆ แต่อยู่ลึกในแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหนักใจ
"นางโดนบังคับน่ะคะ...ชุดแบบนี้มันไม่เหมาะกับนางเลยสักนิด..."
น้องนางเม้มปากแน่น พูดอย่างไม่อยากเปิดเผยความอับอายเกินไป เธอหลบสายตาเขาด้วยความกระอักกระอ่วน
"พี่รู้..น้องนางคนดีของพี่ ไม่มีวันใส่เสื้อผ้าวาบหวิวพวกนี้หรอก เพราะไอ้รามสินะ"
พี่ธามเสียงนิ่งลง น้ำเสียงปะปนความขุ่นข้องใจ
"เขาคงจะเกลียดนางมาก..."
เสียงเธอเบาเหมือนกระซิบ แววตาไหวระริกเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ
"มันรักนางมากต่างหาก.."
คำพูดของพี่ธามทำให้น้องนางส่ายหน้าเบา ๆ ความไม่เชื่อฉายชัดอยู่ในดวงตา
"รักเหรอคะ...หึ...พี่ธามคงมองเขาผิดไปแล้ว...พี่รามเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว.."
เธอยิ้มจาง ๆ ทั้งที่ในใจแหลกสลาย ยิ้มแบบคนที่เลิกล้มความหวังไปนานแล้ว
"ให้พี่บอกความจริงกับมันไหม...มันจะได้เลิกทำร้ายนางแบบนี้สักที"
เสียงพี่ธามเด็ดขาดและจริงจัง ดวงตาคมมองเธออย่างหนักแน่น
"ความจริงเหรอคะ... นางเคยพยายามบอกเขาอยู่หลายครั้ง แต่เขาไม่เคยฟังเลยสักนิด เอาแต่บอกว่านางโกหก ตอแหล...เขาเชื่อแบบนั้นไปแล้ว...พี่ธามคิดว่าถ้าบอกไปจะสามารถเปลี่ยนความคิดเขาได้เหรอคะ"
น้ำเสียงของเธอเศร้า แต่มั่นคง เหมือนคนที่ยอมแพ้กับทุกวิธีแล้วจริง ๆ
"แล้วนางจะยอมให้มันทำร้ายนางแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ หรือไง...มันไม่คุ้มเลยนะ"
แววตาเขาหนักแน่น ดวงหน้าเต็มไปด้วยความห่วงใยที่ไม่อาจปิดบังได้
"สักวันถ้าเขาเบื่อเขาก็คงจะปล่อยนางไป...."
เธอพูดเสียงเรียบ แต่แววตาเศร้าเหมือนคนที่ยอมรับชะตากรรมไว้แล้วอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
"แล้วถ้าไม่มีวันนั้นล่ะ ชีวิตนางจะเป็นยังไง"
น้ำเสียงพี่ธามแข็งนิด ๆ เจือความโกรธแทนคนตรงหน้า
"เขาบอกกับนางเอง พูดใส่หูนางทุกวัน...นางมีสถานะเป็นแค่ของเล่นชิ้นหนึ่งของเขา...วันหนึ่งที่เขาพอใจ..เขาคงจะปล่อยนางไป"
น้องนางเสียงสั่น ดวงตาสั่นระริกเหมือนคนใกล้จะล้ม พยายามกลืนก้อนสะอื้นลงไปให้ลึกที่สุด
"นางยอมให้มันขนาดนั้นเลยเหรอ"
พี่ธามเสียงสั่นตาม ความเจ็บปวดของเธอสะท้อนมาถึงเขาอย่างรุนแรง
"แล้วนางทำอะไรได้บ้างคะ...ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ ตอนนี้ก็ตกอยู่ในกำมือของเขา นางเสียคุณพ่อคุณแม่ไปแล้ว นางไม่อยากเสียพี่นายด์ไปอีกคน"
คำพูดของเธอเหมือนคำตัดพ้อของคนที่ไม่เหลืออะไรเลย ยกเว้นการเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องคนที่รัก
"แล้วมันรู้เรื่องครอบครัวของนางไหม.."
เขาถามด้วยความสงสัย ปนหงุดหงิด
"เขาคงไม่ได้มาสนใจอะไรกับครอบครัวนางหรอกค่ะ..."
เธอส่ายหน้าเบา ๆ ดวงตาแดงก่ำ
"ไอ้รามมันเป็นคนฉลาด แต่ดันโง่เรื่องความรัก...มันทำร้ายนาง สักวันตัวมันเองนั่นแหละที่จะเจ็บ"
คำพูดของพี่ธามเต็มไปด้วยความคับข้องใจ ไม่เข้าใจว่าคนอย่างรามสูรถึงได้ตาบอดในเรื่องความรู้สึกนัก
"คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ เขาไม่ได้รักนาง..แม้แต่ความรู้สึกดีดีก็ไม่มีให้"
เธอยิ้มจาง ๆ อีกครั้ง แต่ดวงตานั้นหม่นแสงเสียจนคนมองเจ็บแทน
"นางมีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกพี่ได้...พี่สามารถช่วยนางได้ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องของไอ้ราม ขอแค่นางบอก..พี่ก็พร้อมจะช่วยนางเสมอ"
เขาเอื้อมมือมาแตะไหล่บางเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ แววตาจริงใจสื่อถึงความพร้อมที่จะปกป้องเธอในทุกทาง
"ขอบคุณมากนะคะพี่ธาม แต่นางคงไม่รบกวนพี่ขนาดนั้น ความสัมพันธ์ของพวกพี่พังเพราะนางมามากแล้ว นางไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายไปมากกว่านี้"
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย แต่อ่อนโยนเหมือนเดิม น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสำนึกผิด
"ถ้ามีอะไรนางบอกพี่ได้ตลอด พี่ยินดีที่จะอยู่ข้างนาง ถึงรู้ว่าไม่มีหวัง แต่พี่ก็ยังรอนางเสมอนะ"
พี่ธามยิ้มบาง ๆ ดวงตานิ่งแน่วอย่างไม่คาดหวังสิ่งใดกลับมา...นอกจากแค่ได้อยู่ตรงนี้ ยืนข้างเธอ...ในวันที่ไม่มีใครอยู่เลย
"............"
น้องนางเงียบไป ไม่มีคำใดหลุดออกมา...มีเพียงความรู้สึกมากมายที่ตีวนอยู่ในอก และดวงตาคู่สวยที่เริ่มมีน้ำรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่...
"ตามหาตั้งนาน ที่แท้ก็มาอ่อยผู้ชายอยู่นี่เอง!"
เสียงตะคอกนั้นทำให้น้องนางสะดุ้งสุดตัว ร่างบางหันกลับไปมองด้วยสายตาตื่นตระหนก ปลายเสียงของเธอสั่นระริก
"พี่ราม..." เธอพยายามจะพูดบางอย่าง แต่ถูกเสียงของอีกคนขัดขึ้นก่อน
"ไอ้ราม.."
ธามก้าวเข้ามาขวางหน้าเธอเล็กน้อย สายตาเขาแข็งกร้าว ปกป้องน้องนางโดยไม่ลังเล
"เธอนี่มันเผลอเป็นไม่ได้....คิดถึงมันมากขนาดนั้นเลยรึไง...มากับฉันแต่ก็ยังนัดเจอกับมัน...ร่าน..!"
รามสูรพูดอย่างโกรธจัด เสียงของเขากระแทกคำอย่างรุนแรง ดวงตาคมเต็มไปด้วยแววผิดหวังและโมโหจัด ทั้งร่างสั่นน้อย ๆ จากแรงอารมณ์
"มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ราม..."
ธามพูดเสียงต่ำ พยายามควบคุมอารมณ์ แววตาเจือด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
"..ช่างเขาเถอะค่ะพี่ธาม เขาอยากพูดอะไรก็ปล่อยเขาไป"
น้องนางพูดเบา ๆ เสียงแผ่วแหบแต่พยายามนิ่ง น้ำตาคลอในดวงตากลมโต เธอกำมือแน่นแนบริมลำตัว ภาพของผู้หญิงที่พยายามไม่ให้ใจพังแม้จะถูกดูหมิ่นซ้ำ ๆ
"หึ....กูจำได้ว่าเคยเตือนมึงไปแล้วครั้งหนึ่ง น้องนางเป็นคนของกู ไม่ใช่ผู้หญิงสาธารณะเหมือนเมื่อก่อน..."
น้ำเสียงเย้ยหยันเจือความดูแคลนของรามสูรกระแทกลงกลางใจเธออีกครั้ง ดวงตาคมที่มองตรงมานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ ความหึงหวง...หรือว่าเป็นแค่ความเป็นเจ้าของ?
"พี่ราม!"
เสียงร้องเรียกของเธอสั่นสะท้าน น้ำเสียงเจ็บปวด ทั้งตกใจและผิดหวัง
"อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉัน เธอเองก็ควรจะระวังตัวเอาไว้ คิดจะแรดควรแรดให้ถูกคน คันมากทำไมไม่บอก ฉันจัดให้เธอได้ ไม่เห็นต้องวิ่งมาหาผัวเก่าแบบนี้เลยนิ.."
คำพูดของเขาเหมือนฟาดใบมีดลงกลางหัวใจเธอ เสียงเย้ยหยันคมชัด ดวงตาเธอสั่นระริก น้ำตาเริ่มคลออย่างห้ามไม่อยู่ ริมฝีปากสั่นระเรื่อเหมือนจะตอบอะไรออกมาแต่ก็ไม่มีเสียง
"มึงพูดเกินไปแล้วนะไอ้ราม.."
ธามก้าวขึ้นมาหน้าเครียด ดวงตาคมของเขาไม่ปิดบังความโกรธอีกต่อไป เส้นเลือดบนขมับปูดนูนจนเห็นได้ชัด
"เขตแดน...!!!! ...มึงเอาไอ้สวะนี่ออกไปให้ห่างจากคนของกู อย่าให้มันเข้าใกล้ผู้หญิงของกูเกิน 50 เมตร ถ้าเตือนแล้วไม่ฟัง มึงจัดการมันได้เลย ไม่ต้องสนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนทั้งนั้น...!"
เสียงสั่งการกร้าวกระแทกอากาศ แววตาไร้ความปรานี ร่างสูงของเขตแดนโผล่จากมุมมืดพร้อมพยักหน้ารับคำสั่งทันที บรรยากาศรอบตัวตึงเครียดแทบหายใจไม่ออก
"ครับนาย.."
เสียงเรียบต่ำของเขตแดนตอบรับคำสั่งอย่างหนักแน่น ก้าวเท้าพร้อมร่างเข้ามาขวางธามทันที
"ส่วนเธอมากับฉัน!"
รามสูรกระชากแขนเธออย่างแรง ร่างบางเซถลาไปตามแรงดึง เธอสะดุดส้นสูงนิดหน่อยก่อนจะร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
"โอ๊ย..พี่ราม..นางเจ็บนะ!"
เสียงของเธอสั่น เสียงสะอื้นปะปนในน้ำเสียงนั้นชัดเจน แขนขาวมีรอยแดงขึ้นจากแรงบีบของเขา แต่เธอไม่ขัดขืน ไม่มีแรงจะต่อต้านอีกแล้ว...ดวงตาเธอแดงก่ำ น้ำตาเริ่มหยดลงเงียบ ๆ สะท้อนแสงไฟจากผับด้านหลังที่ยังคงเปิดเพลงสนุกสนาน ไม่มีใครในนั้นรู้เลยว่า...โลกของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังพังทลายอยู่ตรงนี้ อย่างไร้เสียง
รามสูรกระชากแขนน้องนางอย่างแรงให้เดินตามเขาไป อารมณ์โกรธที่พุ่งไม่หยุด ทำเอาเขาถึงกับฟิวส์ขาด ขนาดพกเธอติดตัวตลอดเวลาแล้วแท้ๆ ยังแอบมานัดเจอกับไอ้ธามได้อีก ความหึง ความหวงมันทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเขาเองไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่เป็นอยู่ในขณะนี้ได้ เขาลากคนตัวเล็กให้เดินตามเขาไปอย่างไว ก่อนจะมาถึงหน้าห้องรับรองแขกที่จัดเอาไว้เพื่อให้บริการทางเพศกับเหล่านักเที่ยว
"ตุบ !!!! / โอ้ย...
คนตัวเล็กถูกเหวี่ยงลงไปยังเตียงนอน เขาในตอนนี้เหมือนเสือร้ายที่พร้อมจะขย้ำเธอได้ทุกเมื่อ
"พี่รามจะทำอะไร !!
"คันมากไม่ใช่เหรอ....จะดับความแรดความร่านในตัวเธอ....คงต้องใช้วิธีป่าเถื่อนสินะ
"อย่าทำอะไรบ้าๆนะพี่ราม....ถ้าพี่ทำนางจะไม่มีวันให้อภัยพี่..
"ฉันจำเป็นต้องสนคำพูดผู้หญิงแบบเธอรึไง.. อย่ามาทำเป็นเล่นตัวนักเลย เอากับมันเธอยังทำได้ กับฉันสักครั้งจะเป็นไรไป...
"ไม่....อย่านะ...กรี๊ดดด ...
น้องนางดิ้นขัดขืนสุดฤทธิ์ แต่คนเป็นพี่ไม่ยอมปล่อยเธอให้หลุดมือไปได้เลยแม้แต่น้อย เขาใช้มือหนาฉีกชุดเดรสน้อยชิ้นของเธอออก ก่อนจะประทับรอยเขี้ยวลงไปที่ซอกคอขาว...ทั้งกัดทั้งเม้ม สองมือหนาจับข้อมือเล็กกดไว้บนเตียง...ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันใจอ่อน ปล่อยเธอให้รอดไปอีกเด็ดขาด....
- Writer
