รามสูรนั่งคิดอยู่นานกับคำที่จอมขวัญบอก มันเหมือนจะเป็นลางบอกเหตุอะไรสักอย่าง เขาเองก็ไม่เข้าใจ ทำไมตัวเขาต้องคิดถึง ทำไมต้องอยากเจอน้องนางขนาดนั้น ทั้งที่เป็นคนผลักใสเธอออกไปจากชีวิตเองแท้ๆ
"เป็นอะไรวะไอ้ราม เห็นนั่งเงียบอยู่นาน : ไรอัล
"เปล่า..กูแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย...
"คิดถึงน้องนางอยู่เหรอ : ไรอัล
"........... รามสูรไม่ตอบก่อนจะถอนหายใจออกมา
"มึงไม่ดีใจที่แก้แค้นเธอได้สำเร็จ ??? : ไรอัล
"ไม่รู้สิ...ความรู้สึกของกูมันดูแปลก ๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน
"หมู่นี้มึงได้เจอน้องเขาไหม ? : ไรอัลเอ่ยถามออกไป ประเมินจากอาการของเพื่อนรัก คงจะอีกไม่นาน มันต้องได้ซมซานเป็นหมาหงอยแน่ๆ
"ไม่เลยว่ะ...ไปหาที่ห้องเธอก็ย้ายออกไปแล้ว
"มึงไปหาเขา... ? : ไรอัล
"อืม...กูรู้สึกไม่ดีเลยอยากจะไปขอโทษ จะได้ไม่มีอะไรค้างคา..
"แน่ใจเหรอว่าแค่นั้น ไม่ใช่คิดถึงเขามากจนนั่งไม่ติด.. : ไรอัล
".......มึงเลิกพูดจา
