@3 เดือนต่อมา >> วิลล่า
รามสูรนั่งคนเดียวอยู่ในมุมหนึ่งของห้อง...บรรยากาศเงียบเหงาภายในห้องมันทำให้เขารู้สึกหน่วงหัวใจมากกว่าเดิมหลายสิบเท่า...เขากอดดมหมอนที่น้องนางเคยใช้หนุนนอน..ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาตามความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ ไม่รู้จะทำอย่างไร..ตามหาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ไม่มีวี่แววของคนเป็นน้องเลยแม้แต่น้อย ไม่เคยคิดเลยว่าความทุกข์อย่างแสนสาหัสจะเกิดขึ้นกับตัวเอง
เมื่อย้อนนึกกลับไปถึงคำพูดร้ายๆที่เคยพูดกับน้องนาง วาจาเหล่านั้นมันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเขาเอง..คำพูดที่เคยเชือดเฉือนหัวใจของผู้เป็นน้อง กลับกลายมาเป็นดาบสองคมบาดลึกทิ่มแทงหัวใจของเขาในวันนี้...ได้แต่ภาวนาขอให้มีโอกาสอีกสักครั้ง ขอแค่ได้เจอ..ได้พบหน้า...ได้มีโอกาสขอโทษในสิ่งที่เคยทำ ส่วนเธอจะให้อภัยเขาหรือไม่นั้นก็สุดแล้วแต่คนเป็นน้องจะพิจารณา...
"มึงอยู่มืดขนาดนี้เลยเหรอวะ...ฟืนไฟไม่รู้จักเปิด..หรือมึงไม่ได้จ่าย
