หมวยมองลูกชิ้น แล้วมองตาเขา… แหม! อย่างนี้ต้องอ้อนให้ป้อน
“อร่อยนะ… ลองไหม… หรือจะให้ป้อน”
เขายื่นตะเกียบส่งลูกชิ้นมาใกล้ริมฝีปากอิ่ม หมวยค่อยๆ เผยอริมฝีปากรับลูกชิ้น ยกมือขึ้นป้องปากเคี้ยวเบาๆ… ลูกชิ้นที่มาร์วินป้อนให้ช่างอร่อยที่สุดในโลก
ครู่ใหญ่ๆ ต่อมา
“เก็บเงินด้วยครับ”
มาร์วินตะโกนเรียก อาแปะสามีเจ้าของร้านเดินมาที่โต๊ะ มองชามก๋วยเตี่ยวและขวดน้ำอัดลมบนโต๊ะเพียงปราดเดี๋ยวก็บอกราคา
“เดี๋ยวหมวยจ่ายให้ค่ะ”
หญิงสามทำท่าว่าจะเปิดกระเป๋าสตางค์
“ไม่ต้อง… เดี๋ยวพี่เลี้ยง”
มาร์วินล้วงเงินออกมาจากกระเป๋ากางเกง ยื่นให้เจ้าของร้านแล้วนั่งกินก๋วยเตี่ยวต่อมาอีกครู่ใหญ่ๆ จนหมดชาม
หมวยนั่งมองดูเขากินด้วยแววตามีความสุข ก่อนจะพากันกลับบ้าน
เมื่อมาถึงบ้าน
ในขณะที่หมวยกำลังจะก้าวลงจากรถ มาร์วินเหลือบมองมาที่หล่อนแวบหนึ่งพร้อมกับเอ่ยขึ้นมา
“คืนนี้เดือนหงาย… อากาศดีด้วย น่าออกมานั่ง
