ชมจันทร์กลับมาถึงคอนโดมิของนายหัวชาวีเมื่อเวลาบ่าย หญิงสาวเขาของใช้ส่วนตัวเก็บจากนั้นก็รู้สึกหิวจึงเดินออกไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ใกล้ๆ
เธอเลือกซื้ออาหารแช่แข็ง บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปและน้ำอีกจำนวนหนึ่งเพราะไม่รู้ว่าจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานเท่าไหร่
ตั้งแต่นายหัวชาวีวางสายเธอก็ติดต่อเขาไม่ไม่ได้อีก เขาคงจะอยู่ในห้องประชุมเพราะดูจากเวลาแล้วมันก็น่าจะเป็นแบบนั้น
หญิงสาวแวะทานผัดกะเพราที่ร้านอาหารตามสั่งก่อนจะกลับขึ้นมานั่งดูทีวีบนน้อง
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มแล้วชมจันทร์อยากจะโทรศัพท์ไปหาหายหัวแต่ก็กลัวว่าเขาจะรำคาญและจะพาลมาโกรธเหมือนเมื่อตอนกลางวันอีก จึงอาบน้ำและมานอนดูทีวีต่อจนเผลอหลับ
ชมจันทร์รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง หญิงสาวรีบดีดตัวขึ้นจากโซฟา เธอยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือนายหัวชาวีคนที่เธอกำลังคิดถึงอย่างที่สุด
“นายหัว จันทร์จันทร์นึกว่านายหัวจะไม่กลับ
