ลูกส้มเดินออกมานอกบ้านเพื่อหาที่เงียบๆ คุยโทรศัพท์ ยังไงเสียเธอก็ยังอยากฟังจากปากของบิดามารดา ว่าท่านทั้งสองขายเธอให้เสี่ยอำนาจจริงหรือไม่ และทำไมถึงได้ทำอย่างนั้น รวมถึงเรื่องที่เธอต้องมาเป็นนางบำเรอกามให้ลูกชายเสี่ยอำนาจอีก ทำไมถึงไม่บอกเธอให้ทราบบ้าง
“แม่...” แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรนอกจากคำว่าแม่ หลังจากปลายสายกดรับ มารดาก็รีบพูดแทรกขึ้นมา
“โทรมากวนอะไรฉันแต่เช้าเนี่ย คนยิ่งมือตกๆ อยู่”
“นี่แม่ยังเข้าบ่อนอยู่เหรอ นี่มันเช้าแล้วนะแม่ หรือเงินมันมีมากจนทนเก็บเอาไว้ใช้ตอนแก่ไม่ไหวหรือไง ถึงได้รีบพากันออกมาใช้ ได้ข่าวว่าขายหนูได้ราคาดีตั้งสิบล้านไม่ใช่เหรอ” หากจะบอกว่าบาปที่พูดจาแบบนั้นออกไป ลูกส้มก็ขอยอมบาป เพราะเธอเสียใจเกินกว่าจะพูดจาดีๆ กับบุพการีที่ให้กำเนิดได้
“เออ นี่เสี่ยบอกแกแล้วใช่ไหม ก็ดี ฉันจะได้ไม่ต้องบอกแกอีก ฉันขายแกให้เสี่ยไปแล้ว ต่อไปนี้ก็ทำตัวดีๆ อย่าไปแผลงฤทธิ์อะไร
