ลูกส้มสะดุ้งตื่นขึ้นมาในเช้าวันจันทร์ ร่างบางกระวีกระวาดด้วยความเร็วแสง พาตัวเองหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาในเวลาไม่นาน รีบจัดการแต่งตัวแบบลวกๆ ฉวยกระเป๋าผ้าใบโปรดพร้อมด้วยหนังสือเรียนวิ่งออกมานอกห้อง
ไม่น่าเลย ไม่น่าคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเลยจริงๆ ได้เรื่องเลยเป็นไง ตื่นสายอีกจนได้ และที่สำคัญเธอจะไปมหาวิทยาลัยยังไงให้ถึงก่อนแปดโมงครึ่ง ขณะที่ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงสิบนาที
“ยัยอ้วน” เท้าที่ซอยยิกๆ ก่อนหน้าเบรกจนหน้าแทบคะมำ เมื่อได้ยินเสียงเรียกอันคุ้นหู แม้ไม่หันไปมองก็เดาออกว่าคือใคร
“มีอะไรคะ” แต่ถึงอย่างนั้นก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่หันไปถาม แม้ตอนนี้เวลาจะจี้ตูดเธอเข้ามาทุกนาทีแล้วก็ตาม
“จะรีบไปไหน ไม่เห็นหรือไง ว่าป๊านั่งรออยู่นี่” ลูกส้มหันมองไปยังโซฟา ก็เห็นเสี่ยอำนาจนั่งอยู่ จึงรีบเดินเข้าไปหา ไม่อยากเสียเวลามากไปกว่านี้
“เสี่ยมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“ทีแรกว่าจะมี แต่พอเห็นท่าทางรีบๆ ของ
