“ใช่ แพรวาเกิดจากความไม่ตั้งใจของผม แต่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา ผมตั้งใจให้มันเกิดขึ้น ผมไม่ได้ฝืนที่จะนอนกับคุณ” เจ้าของร่างสูงพยายามสะกดกลั้นอารมณ์กรุ่นโกรธจากความไร้เหตุผลของคนตัวเล็ก แล้วอธิบายช้าๆ พลางท่องเตือนตัวเองว่า อาจเป็นเพราะเธอเข้าใจในตัวเขาผิดไปมาก ซึ่งหากเป็นตนเองก็คงเข้าใจไปในทางนั้นเช่นกัน
“คุณกับฉันก็แค่พลาดไป”
พริมพิกาพูดพร้อมแววตาแข็งกร้าวจ้องมองภาวัต เธอยังจำภาพคืนนั้นได้เป็นอย่างดี แม้ลึกๆ จะเคยรู้สึกดีกับคนตรงหน้า แต่การถูกรังแกในคืนนั้น มันทำให้หญิงสาวมองเขาต่างไปจากเดิม
“พริม ผมรู้ว่าเรื่องคืนนั้นผมผิด แต่คุณจะหอบลูกหนีผมแบบนี้ไม่ได้ ที่ผ่านมา ผมพยายามติดต่อคุณตลอด แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ผมไม่รู้จะทำยังไงก็เลย…”
“ไปอยู่ต่างประเทศ ก็ดีแล้วนี่คะ คุณภีมกำลังมีอนาคตที่ดี ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเถอะค่ะ มันก็แค่อุบัติเหตุ”
ยิ่งพูดออกไปเท่าไร ก็เปรียบเหมือนมีดกรีดกลางใ
