“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจเถอะค่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องเป็นแบบนี้” พริมพิกาเดินหนีนิดาภาทันทีด้วยไม่อยากมีปัญหาด้วย
“เดี๋ยวก่อน!” นิดาภายื้อแขนพริมพิกาเอาไว้
“ฉันว่าคุณเมามากแล้วค่ะคุณนิต้า เราอย่าเพิ่งคุยกันเลยดีกว่านะคะ” พริมพิกายอมหยุดนิ่งเพื่อพูดกับนิดาภาอย่างใจเย็น เธอไม่ได้นึกโกรธนิดาภาแม้แต่น้อย เพราการที่นิดาภามาพูดจาไม่ดีใส่เธอส่วนหนึ่งก็เพราะว่านิดาภาคงเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก
“ฉันไม่ได้เมา และฉันต้องการคุยให้รู้เรื่อง” นิดาภาบีบแขนของพริมพิกาอย่างแรงจนพริมพิกาหน้าเหย
“ปล่อยค่ะ!” พริมพิกาบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม
“หึ ในที่สุดก็กล้าเผยตัวตนออกมาแล้วสินะว่าเธอมันไม่ได้ใสๆอย่างที่ผู้ชายคนอื่นคิด” นิดาภามองพริมพิกาด้วยสายตาเหยียด
“พูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ ฉันจะได้ไป” พริมพิกาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนิดาภาต่อ เพราะถึงอย่างไรนิดาภาก็คือน้องสาวขอ
