“คุณโอเคแล้วใช่มั้ยคะ” แม้จะคิดว่ายาคงหมดฤทธิ์แล้ว แต่พริมพิกาก็ยังไม่วางใจเพราะจากเหตุการณ์เมื่อคืนทำให้รู้ว่าฤทธิ์ยาที่นิดาภาใส่เข้าไปรุนแรงมากแค่ไหน
“ผมโอเคแล้ว” ภาวัตพูดพร้อมกับเอนกายพิงพนักเตียงด้วยความอ่อนเพลีย
“ว๊าย…” พริมพิการ้องเสียงหลงเมื่อผ้าห่มที่คลุม ‘ส่วนนั้น’ ของเขาได้เลื่อนลงไปเผยให้เห็นมันอย่างชัดเจน หญิงสาวรีบหันหลังให้เขาทันที
“ขอโทษ เมื่อคืนผมอดใจไม่ไหวจริงๆก็เลย…”
“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ฉันรู้แล้ว ถ้าคุณไม่เป็นไรแล้วพริมขอตัวกลับก่อนนะคะ อุ๊ย!” ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้ก้าวเท้าออกไป ภาวัตก็ลุกขึ้นมาสวมกอดเธอจากด้านหลังในสภาพที่เปล่าเปลือย
“คะ คุณภีมปล่อยพริมนะคะ” พริมพิกาพูดเสียงตะกุกตะกักทันที เมื่อรู้สึกสัมผัสได้กับอะไรบางอย่า
ที่กำลังแข็งขันและแนบชิดอยู่ที่เอวของเธอ
“ผมไม่อยากปล่อยเลย รู้มั้ยเมื่อคืนพริมใจร้ายกับผมมากนะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับก้มลงดอมดมเรือนผมของหญิงสาว
