สี่น้ำ

ในฐานะหลานสาวของคุณแม่บ้านเก่าแก่ของตระกูลพิริยะวัฒน์ ทิพย์อัปสรจำต้องเข้ามารับหน้าที่เป็นพยาบาลจำเป็นให้คุณหญิงบัวระวงค์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะคุณป้าของเธอได้ให้คำสัญญากับคุณหญิงเอาไว้ตั้งแต่เธอเริ่มเข้าเรียนปีหนึ่ง ด้วยทุนการศึกษาจากคุณหญิงทำให้เธอสามารถเรียนจบด้านพยาบาลมาได้โดยไม่ต้องลาออกกลางคัน หลังจากบิดามารดาประสบอุบัติเหตุตายจากไปพร้อมกันทั้งคู่ในวันที่เธอเพิ่งเข้าเรียนพยาบาลได้แค่เทอมเดียว เพราะความช่วยเหลือของคุณป้า และความเมตตาจากคุณหญิง จึงทำให้เธอมีวันนี้ได้ เธอระลึกถึงบุญคุณของสองท่านนี้เสมอ เมื่อได้รับการร้องขอให้มาทำงานที่คฤหาสน์พิริยะ เธอจึงตอบตกลงโดยทันที “คุณหญิงท่านประสบอุบัติเหตุหนักพร้อมกับสามีเมื่อ 4 ปีก่อน สามีของท่านเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนตัวท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงส่งผลให้ร่างกายอ่อนแอ มีโรครุมเร้าเจ็บป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด” “น่าสงสารท่านนะคะ ว่าแต่ 4 ปีมานี้ ใครเป็นคนดูแลท่านอยู่ล่ะคะ” “นับไม่ได้ จำชื่อก็ไม่ค่อยจะได้ เพราะไม่เคยมีพยาบาลคนไหนอยู่ได้นานเกิน 3 เดือน” “อ้าว ทำไมล่ะคะ หรืออาการของคุณหญิงท่านหนักหนามาก” “เธออารมณ์ร้ายมากน่ะ อาละวาดฟาดงวงฟาดงา เห็นอะไรก็ไม่พอใจหงุดหงิดไปหมด จึงไม่เคยมีพยาบาลคนไหนอดทนได้นาน แม้จะมีเงินเดือนที่สูงกว่าทำงานในโรงพยาบาลเอกชน จนตอนนี้ เราหาคนมาดูแลท่านแทบไม่ได้ ป้าเลยต้องลงมาทำเอง แต่แกก็เห็นแล้วนี่ทิพย์ ว่าป้าก็แก่มากแล้ว งานในครัวก็ยังต้องดูแล ก็เลยอยากให้แกไปช่วยหน่อย ยังไงคุณหญิงท่านก็มีบุญ” “หนูรู้ค่ะป้า” หญิงสาวจับมือญาติผู้ใหญ่เพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ไว้แน่น พี่สาวของมารดาที่เธอได้อาศัยพึ่งพามาเกือบทั้งชีวิต “ถึงหนูจะชอบงานที่โรงพยาบาลจังหวัดมาก แต่หนูก็เต็มใจที่จะไปทำงานที่บ้านพิริยะวัฒน์ บ้านนั้นมีบุญคุณกับหนู หนูไม่เคยลืมเลยค่ะป้า” “ขอบใจนะ” “หนูต่างหากที่ต้องขอบคุณ” “แต่ยังไงแกก็ต้องเตรียมใจไว้หน่อย เพราะคุณหญิงท่านไม่ใช่เล่นๆ ขนาดลูกชายทั้ง 4 คนของท่านก็ยังไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เลย” “คุณหญิงท่านมีลูกชาย 4 คนเลยหรือคะ” “ใช่...คุณปิง คุณวัง คุณยม แล้วก็คุณน่าน ลูกหัวปีท้ายปีของคุณหญิงท่าน อายุไล่มาตามลำดับ ตั้งแต่คนโต ตอนนี้อายุ 34 ปีแล้วกระมัง ถ้าจำผิด ก็คงบวกลบไม่มาก ทั้ง 4 คน รูปงามนามเพราะ ฉลาดหลักแหลม ทรงเสน่ห์ แล้วก็เนื้อหอมไปทั้งเมือง” “โอ้โหว...ขนาดนั้นเชียวหรือคะ สงสัยผู้หญิงจะติดตรึม” “ก็เยอะเอาการ แต่ไม่ผ่านคุณหญิงสักคน คุณหญิงท่านหวงลูกชายอย่างกับจงอางหวงไข่ ถ้าพวกคุณชายจะมีเมียตามใจชอบนั้นคงยากหน่อย เพราะคุณหญิงท่านหมายมั่นจะให้แต่งกับสตรีชั้นสูงชั้นฟ้า ไม่ใช่พวกดารานางแบบหน้ากล้อง หรือผู้หญิงธรรมดาอย่างเรา” “หนูคงไม่อาจเอื้อมหรอกค่ะป้า ดูทรงแล้ว ไม่น่าจะมีลุ้นกับเขาสักเท่าไหร่” แต่หลานสาวของฉวีอรก็สวยใช่เล่นอยู่หรอก ฉวีอรเมียงมองหลานสาวอย่างพิจารณาตามที่เห็น เจ้าหล่อนไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่เหมือนครั้งยังเด็กอีกแล้ว รูปทรัพย์สะสวยหมดจด เรือนกายอรชนอ้อนแอ้น ผิวพรรณผุดผ่องละเอียดลอออย่างกับนางในวรรณคดี เสียอย่างเดียวที่กิริยากะโหลกกะลาหาความเป็นกุลสตรีไม่ได้ “แกอายุเท่าไหร่แล้วนะ” “23ปีค่ะคุณป้าขา...ทำไมหรือคะ” “แกยังไม่มีแฟนใช่มั้ย?” “ยังจ๊ะป้า แต่คนจีบก็เยอะอยู่นะ ฉันน่ะก็สาวเนื้อหอมเหมือนกันแหละ นี่ฉันไปอยู่กรุงเทพฯซะ คงมีผู้ชายหลายคนบ่นเสียดายที่จะไม่ได้เห็นคนสวยอีก” “อืม อย่ามัวแต่พูดมาก รีบไปจัดกระเป๋าได้แล้ว พรุ่งนี้จะได้รีบขึ้นกรุงเทพฯ กัน” “ฉันจัดเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่ที่ป้าโทรมาบอกว่าจะลงมารับแล้ว ที่จริงป้าไม่เห็นต้องลงมารับด้วยตัวเองเลย ฉันไปกรุงเทพฯถูกล่ะน่า ถึงจะไม่เคยไปก็เหอะ” “ป้าอยากมาไหว้พ่อแม่แกด้วย ครั้งสุดท้ายที่มาก็ตั้งแต่ 4 ปีก่อน พรุ่งนี้ก่อนขึ้นเครื่องว่าจะแวะไปที่วัดซะหน่อย ยังไงตื่นเร็วหน่อยก็ดี” “ค่ะคุณป้า ตามนั้น”