สามเดือนผ่านไป....
ตาหวาน.....
ตอนนี้ฉันพาเด็กออกมานั่งเล่นตรงสวนหลังบ้านค่ะ เด็กๆกำลังนั่งมองพี่คีย์ที่กำลังฝึกเดินโดยมีคุณป้าพยาบาลช่วยทำกายภาพให้พี่คีย์ คุณป้าพยาบาลคนนี้แม่ฉันเป็นคนหามาให้ตามที่ป้าคริสขอร้อง ป้าแกทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลที่แม่ฉันทำงานอยู่ค่ะป้าแกนิสัยดีใจเย็นมาก
ตอนนี้อาการพี่คีย์ก็เริ่มดีขึ้นตามลำดับ แม้จะยังเดินไม่ได้แต่ก็สามารถใช้ไม้เท้าช่วยพยุงตัวเองลุกนั่งได้บ้างแต่ต้องมีคนอยู่ข้างๆตลอด และไม่ใช่ใครหรอกค่ะก็คือฉันนั่นเอง
"หวานมาหาพี่หน่อยครับ" นั่นไงคะพูดถึงปุ๊บก็เรียกหาทันที ฉันเดินไปหาเขาที่กำลังจะใช้ไม้เท้าพยุงตัวลุกขึ้นยืนจากวีลแชร์โดยมีคุณป้าพยาบาลยืนช่วยอยู่ข้างๆ
"มีอะไรคะพี่คีย์" ฉันถามไปงั้นแล่ะค่ะเพราะรู้ไงคะว่าเขาต้องการอะไร
"พี่ไม่มีแรงเดินเลยครับ ขอกำลังใจหน่อย"
ฉันเลยจุ๊บไปที่แก้มเขาหนึ่งทีค่ะ ถามว่าอายคุณป้าพยาบาลมั้ยตอนแรกๆก็อายค่ะ แต่พี่คีย์จะเ
