หลังจากออกไปตระเวนหาสมัครงานจนทั่วทุกบริษัทมาตลอดทั้งวัน จันทร์เจ้าขาก็เดินคอตกกลับบ้านมาด้วยความผิดหวัง เพราะไม่ว่าจะเป็นบริษัทใหญ่โตจนถึงห้างร้านเล็กๆ ก็ไม่มีที่ไหนสนใจจะรับหล่อนเข้าทำงานเลยสักแห่ง แม้ว่าหล่อนจะใช้ภาษาทั้งอังกฤษและรัสเซียได้อย่างคล่องแคล่วก็ตาม หญิงสาวระบายลมหายใจออกมาแผ่วเบา ขณะก้าวเท้าเข้าไปในอาณาเขตของบ้านตัวเอง
“รถของใครมาจอดตรงนี้นะ เหมือนรถของเจ๊สีเศรษฐีประจำตำบลเลย”
แม้จะสงสัยแต่ก็ไม่คิดจะใส่ใจมากนัก เพราะตอนนี้สมองของหล่อนกำลังหนักอึ้งเหตุเพราะหางานทำยังไม่ได้นั่นเอง
“เจ้าขา... มานี่หน่อยลูก”
เสียงสั่นเครือที่แทบปิดไม่มิดของมารดาทำให้จันทร์เจ้าขาต้องรีบก้าวขึ้นบันไดและเดินเข้าไปหา แม่ของหล่อนที่นั่งอยู่บนโซฟา ขณะที่เจ๊สีนั่งอยู่บนโซฟาตัวถัดไป หญิงสาวคุกเข่าคลานเข้าไปหา และมองมารดาสลับกับหน้าของเจ๊สีด้วยความเป็นกังวล
“มีอะไรเหรอคะแม่”
“คือ...” จันทราอึกอักพ
