“ฉันไม่กิน และจะกลับเดี๋ยวนี้”
หล่อนผลักอกกว้าง แต่เขากลับไม่กระเด็นอย่างที่หล่อนต้องการเลยสักทีเดียว ยังยืนจังก้าเป็นก้อนหินขวางหน้าหล่อนเช่นเดิมไม่สะทกสะท้าน
“หลีกไปนะ”
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันจันทร์เจ้าขา หน้าที่ของเธอตอนนี้คือยอมรับฟังคำสั่งของฉันให้ได้โดยดี ไม่อย่างนั้นเธอจะเรียนไม่จบ จำเอาไว้”
หญิงสาวกัดฟันแน่น มองเขาอย่างเจ็บแค้น
“คุณจะพูดแบบนี้ได้ยังไง ในเมื่อ...”
แก้มนวลแดงก่ำ ความร้อนบาดลึกถูกส่งขึ้นมาจากลำคอจนมากระจุกรวมตัวกันอยู่ที่ใบหน้า หล่อนกำมือแน่นมองเขาตาเขม็ง
“คุณก็ได้... สิ่งแลกเปลี่ยนไปแล้ว”
นั่นก็คือพรหมจารีที่หล่อนหวงแหนนั่นเอง จันทร์เจ้าขาคิดอย่างเจ็บปวด ความอัปยศอดสูวิ่งเข้าใส่ร่างอย่างไม่ปรานี เขาไม่เห็นค่ามันเลย ไทเลอร์แสดงออกให้หล่อนเห็นเช่นนั้น
“พรหมจารีของเธอน่ะหรือ”
ไหล่กว้างบึกบึนที่หล่อนกอดเกี่ยวอยู่เมื่อคืนไหวน้อยๆ จากนั้นรอยยิ้มหยันเยาะก็แต้มท
