วันนี้หล่อนได้นั่งรถชูคอมามหาวิทยาลัยกับไทเลอร์อีกครั้งหลังจากถูกเขาทอดทิ้งอย่างไม่ใยดีไปสามวันสามคืน
“อย่าพึ่งลง...”
ข้อมือบางถูกคว้าหมับเอาไว้ด้วยมือหนาที่แข็งยังกับคีมเหล็ก
“อยู่คุยกันก่อน”
“แต่ถึงมหา’ลัยแล้วนะคะ และฉันมีเรียนตอนเช้าด้วย”
“อย่ามาเฉไฉเธอมีเรียนตั้งเก้าโมง และนี่ก็พึ่งจะแปดโมงครึ่งเอง อยู่คุยกับผัวตัวเองซะดีๆ”
คนฟังหน้าแดงก่ำ มองคนตัวโตเจ้าของคำพูดด้วยสายตาขัดเขิน
“แต่ว่า... เดี๋ยวนักศึกษาคนอื่นจะผ่านมาเห็น”
“จะผ่านมาเห็นก็ช่างประไร ฉันไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอในรถเสียหน่อย ก็แค่อยากจะคุยถึงเรื่องราวเมื่อคืนเท่านั้น”
ท้ายประโยคน้ำเสียงของเขาแสนจะจริงจัง ขณะที่ดวงตาคมกริบสีเขียวมรกตจ้องหน้าหล่อนเขม็งคล้ายกับกำลังคาดคั้น
“ไหนบอกมาสิ บอกความจริงมาว่าทำไมถึงกลับไปทำงานที่ผับนรกนั่นอีก”
จันทร์เจ้าขาส่ายหน้าและกำลังจะโกหกออกมา แต่ก็ถูกคู่สนทนาโคตรหล่อรู้ทันเอาจนได้
“อย่า
