หลังจากที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงด้วยความเศร้าใจ อชิระก็ยอมตัดใจลุกขึ้น แล้วพามุกดาออกจากคฤหาสน์หลังงามของตน ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ไม่เกินกว่าที่เขาคาดหมาย นี่คือเหตุผลที่เขาไม่อยากจะพาหญิงสาวเข้าบ้าน มันน่าอดสูเหลือเกิน ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ก็คงไม่อยากให้คนรักเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้หรอก มันไม่ดีเลยจริงๆ เขาอยากให้เธอจำแต่ภาพดีๆ เท่านั้น ไม่ใช่เขาที่น่าสมเพชแบบเมื่อสักครู่
“ฉันให้อภัยคุณทุกอย่างค่ะอชิ ฉันเข้าใจคุณแล้ว” มุกดาจับมือชายหนุ่มไว้ ก่อนจะเอ่ยปลอบขวัญเขาด้วยแววตาอ่อนโยน
“ผมไม่ไหวแล้วมุก ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ” อชิระเอ่ยออกมาด้วยแววตาเคร่งเครียด มุกดาจึงดึงร่างสูงเข้ามากอด พร้อมกับลูบที่หลังของชายหนุ่มเบาๆ หญิงสาวรับรู้ถึงแรงสั่นไหวจากร่างสูงที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้ ไม่ให้มันไหลออกมา ทำไมโชคชะตาถึงใจร้ายกับเขาแบบนี้ แม้แต่ตอนที่บิดาของสติไม่ดี ยังจำเรื่องราวที่ไม่พอใจเขาได้ ในหัวใจของบิดา คงไม่คิด
