การรอคอยที่แสนยาวนานสิ้นสุดลง เมื่อแพทย์ออกมาจากห้องแล้วแจ้งอาการของคนทั้งคู่ว่าปลอดภัยแล้ว แต่ตอนนี้เฌอริตายังไม่ฟื้น ส่วนเด็กหญิงภูริตาก็ต้องเข้าเฝือก ทั้งสองแม่ลูกถูกพาไปยังห้องพักฟื้น ซึ่งเป็นห้องวีไอพีที่ภูริเตรียมไว้ให้สองแม่ลูก เขาให้นายชายกลับไปพักผ่อนที่บ้าน เดี๋ยวเขาจะเป็นคนดูแลสองคนแม่ลูกเอง นายชายอายุมากแล้ว นายชายไม่ควรมาอดหลับอดนอนเฝ้าคนป่วยแบบนี้
ที่สำคัญกว่านั้นก็คือเขาต้องการทำหน้าที่ที่เขาไม่เคยได้ทำมาก่อนในชีวิตของเขา ซึ่งนายชายก็เห็นถึงความจริงใจ ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร นายชายอยู่ต่ออีกหลายชั่วโมง ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเวลาเย็นมากแล้ว ภูริเลยให้คนงานที่ไร่ไปส่งนายชายที่บ้าน
“คุณพ่อขา เฌอแตมเจ็บค่ะ” เด็กน้อยปวดบริเวณที่เป็นแผลถลอก ก่อนทีเธอจะเบ้หน้าแล้วหันไปบอกบิดา
“เดี๋ยวพ่อเป่าให้นะคะ ไม่เป็นไรนะคนเก่ง เดี๋ยวไม่นานก็หายเจ็บแล้ว” ผู้เป็นพ่อเป่าลงไปที่ผ้าก็อตที่พันแผลอยู่ แม
