"ปล่อยมิลนะคะ" มิลล่าดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนจนกระทั่งพีย์อุ้มตนมาถึงหน้าห้องนอนเขาจึงยอมปล่อยร่างเล็กลง มือหนาเอื้อมไปเปิดประตูพร้อมทั้งโอบเอวบางให้เดินเข้าไปในห้องนอนที่เริ่มคุ้นเคย
"อุ้มมิลขึ้นมาแบบนี้ ถ้ามีคนมาเห็นเข้ามิลก็อายเขาเหมือนกันนะคะ" เธอหันมาว่าให้เสียงดุ
"พอเป็นแฟนกันแล้วก็โวยวายเก่งเลยนะครับ"
"มิลไม่ได้โวยวายนะคะ มิลแค่ไม่ชอบให้คุณทำแบบนี้ มิลไม่อยากให้ใครมองมิลไม่ดี"
"แค่ผมอุ้มขึ้นมาบนห้องนอนมันมองดูไม่ดีตรงไหนครับ อย่าลืมสิว่าเราเป็นแฟนกัน" พีย์ย้ำเตือนคำว่าแฟนในเกือบทุกประโยค แลดูเขาภาคภูมิใจเป็นอย่างมากเพราะเอาแต่ยิ้มกรุ้มกริ่มและจ้องมองใบหน้าสวยคม
"ช่างเถอะค่ะ แต่ว่าคืนนี้มิลไม่ค้างที่นี่นะคะ"
"ทำไมครับ?" สีหน้าอารมณ์ดีเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงลงทันที เขารู้สึกไม่ชอบใจเวลาที่จะต้องอยู่คนเดียวโดยไม่เห็นหน้ามิลล่า
"แต่เราเป็นแค่แฟนกันนะคะ จะให้มิลมาค้างที่นี่ได้ยังไง มินต้อ
