ติ้ง!
ติ้ง!
ติ้ง!
เสียงอันแสนน่ารำคาญทำให้คนที่กำลังนอนหลับฝันดีตื่นขึ้นด้วยอาการบูดบึ้ง แก้มใสส่งเสียงงึมงำพลางเปิดเปลือกตาด้วยท่าทางงัวเงีย เธอยืดกายบิดขี้เกียจก่อนจะหดแขนกลับมาอย่างรวดเร็ว
“นี่มัน...” แก้มใสกวาดสายตามองไปรอบห้อง ทั้งเพดาน ผนัง ข้าวของเครื่องประดับตกแต่ง ทุกอย่างล้วนจัดวางเหมือนกับห้องนอนเธอเป๊ะ
“ตายอย่างเขียดก็งานนี้แหละ” ร่างบางไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เมื่อคืนเธอเมาจนจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ภาพสุดท้ายในความทรงจำคือเธอล้มพับไปแล้วเหมือนจะมีใครบางคนรับร่างเธอไว้ แต่เป็นใครนั้นเธอเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
หลังจากสติสตังเริ่มกลับมาแก้มใสก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นตั้งแต่เมื่อกี้ เธอเปิดดูข้อความของเพื่อนสนิทที่ส่งมารัวๆ ราวกับกำลังจะมีคนตาย
อิงอิง : ตื่นยังงงงง!
อิงอิง : ฮัลโหลววว
อิงอิง : ถ้ายังไม่ตื่นอีกเราจะไปบุกห้องแก้มแล้วนะ
อิงอิง : พี่การ์ดบอ
