เหมราชบอกเสมอว่าเขารักมารดาของเขามาก ถ้าพูดกันจริงๆ เธอเป็นแค่คนอื่น ไหนเลยจะสู้มารดาบังเกิดเกล้าของเขา เด็กสาวน้ำตาไหลอาบแก้ม หนทางรักของเธอช่างมืดมนเสียเหลือเกิน เธอปาดน้ำตาทิ้ง ในเวลานี้ต้องดูแลบิดาให้ดี เรื่องอื่นช่างมันก่อน พลับพลึงดูแลบิดาจนออกจากโรงพยาบาล แม้ในทุกวันต้องโดนท่านด่าทอให้อับอาย แต่เธอก็ก้มหน้าก้มตาทนไม่ปริปากบ่นแม้แต่น้อย
“คุณเหมไปไหนวะนางพลับพลึง หรือเขาทิ้งเอ็งไปแล้ว” บิดาเอ่ยถามเมื่อกลับมาอยู่บ้าน
พันนึกไปถึงก่อนหน้านี้ ทุกวันเขาจะคอยจะเปิดโอกาสให้บุตรสาวได้อยู่กับเหมราชทุกวัน เพราะคิดว่าหากพลับพลึงได้แต่งงานกับเหมราชตนก็จะสบายไปด้วย เงินทองของกำนันเหิมนั่นมากมาย มีลูกชายแค่คนเดียว ใช้ไปถึงชาติหน้าก็ไม่หมด
“พี่เหมเข้ากรุงเทพฯ จ้ะพ่อ”
“ไปกรุงเทพฯ ทำไมวะ”
“หนูไม่รู้จ้ะพ่อ”
“หน้าโง่ เขาไปทำอะไร ทำไมเอ็งไม่ถามหรือขอตามไปด้วย กรุงเทพฯ มีผู้หญิงสวยๆ เยอะแยะ” ปร
