“พี่จะพาไปหาหมอนะคนดี” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนจนเธอรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ พลับพลึงน้ำตาซึม ถามว่ายังรักเขาอยู่ไหม คำตอบที่ได้คือ เธอยังรักเขาอยู่เต็มเช่นเดิม ไม่เคยลืมเขาไปจากใจได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
เหมราชช้อนร่างอวบของเธอขึ้น พาไปที่รถ มีคนขับรถมาคอยกางร่มให้เพื่ออำนวยความสะดวกให้เจ้านายหนุ่ม เขาบีบมือของเธอเอาไว้แน่นพูดปลอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เดี๋ยวก็ถึงมือหมอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ พลับพลึงของพี่เข้มแข็งเสมอ”
“ปวดท้องจังค่ะ” เธอตอบกลับเสียงสั่นๆ นิ่วหน้าเหงื่อตก เหมราช ซับเหงื่อที่ใบหน้าให้ดึงเธอมากอดแนบอกกว้าง
“พี่ไม่ยอมให้พลับพลึงกับลูกเป็นอะไรไปหรอก พี่รักเธอที่สุด รักมานานหลายปีแล้ว และจะรักตลอดไป” เหมราชเร่งคนขับรถให้ขับรถเร็วๆ พลับพลึงน้ำตาไหลยามได้ยินคำรักจากเขา ยามนี้หัวใจของเธอมันอุ่นวาบขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“ให้อภัยพี่ได้ไหมคนดี” เขาดึงมือเธอมากดจุมพิตเบาๆ ประโยคเว้าวอ
