พวกมันยอมปล่อยและล่าถอยไปในที่สุด พลับพลึงยืนอึ้งเหมือนคนเป็นใบ้ มองพ่อของลูกกับผู้หญิงของเขาอย่างร้าวระทม
พลับพลึงสบตากับคุณนายจำปาแล้วต้องสะดุ้ง กลืนน้ำลายตัวเองอย่างฝืดคอ ดวงตาดุวับของคุณนายทำให้เธอต้องหลบวูบ
“เชิญค่ะ” เธอกล่าวเชิญแขกเข้าไปไหว้ศพบิดา ขวัญจิรากอดแขนของเหมราชไม่ยอมปล่อย แต่พอเดินเข้าไปในศาลา เหมราชก็ปลดมือของหล่อนออกอย่างสุภาพ นั่นทำให้ขวัญจิราต้องเม้มปากอย่างหงุดหงิดใจไม่น้อย
พลับพลึงละสายตาจากคนทั้งหมดก่อนจะคุกเข่าลงหน้าศพบิดา ยื่นธูปส่งไปให้แขกทั้งสามด้วยมืออันสั่นเทา มือที่สัมผัสกับมือใหญ่ของเหมราชทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะหลบวูบเมื่อเจอเข้ากับดวงตาที่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อของคุณนายจำปาแต่ขวัญจิรานั้นแค่มองนิ่ง
ในงานไม่มีอะไรกินเลยเพราะเธอไม่มีเงิน ป้าลำไยเลยช่วยทำน้ำหวานเลี้ยงแขกเท่านั้น เธอยกน้ำมาเสิร์ฟคนทั้งสามก่อนจะถอยออกมายืนห่างๆ อย่างเจียมเนื้อเจีย
