“พ่อจ๊ะ กลับบ้านกันเถอะจ้ะ” พลับพลึงรีบเข้ามาดึงบิดาให้ลุกจากพื้นดิน แต่เหมือนท่านจะไม่ได้ยิน ยังนั่งยกมือไหว้คุณนายจำปาปลกๆ กอดตุ๊กตาตัวเก่าแนบอก
“ลูกผมน่าสงสารมากๆ เลยครับคุณนาย ยังไม่ได้กินนมเลย” นายพันก้มลงกราบ โยกร่างเล็กๆ ของตุ๊กตาไปมาอยู่ในอ้อมแขน
“พ่อจ๊ะ เรากลับกันเถอะ” พลับพลึงพยายามดึงแขนบิดาให้ลุกขึ้น แต่ดูเหมือนว่าท่านจะไม่ได้ยิน
“อยากทำงานเหรอ ได้สิ สระบัวของฉันรกอยู่พอดี ลงไปขุดลอกให้หน่อยสิ” คุณนายจำปาพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มๆ นายพันรีบวิ่งตามไป กอดตุ๊กตาเอาไว้แนบอกด้วยความดีใจ
“โธ่... พ่อ” พลับพลึงเดินตามต้อยๆ ก่อนจะเอ่ยขอร้องคุณนาย
“คุณนายคะ พ่อของพลับพลึงสติไม่ดี อย่าแกล้งท่านเลยนะคะ”
“แกล้งอะไร พ่อแกมาของานฉันเอง” คุณนายจำปาเหยียดปากก่อนจะใช้ให้คนสติไม่ดีลงไปขุดลอกคูคลองอย่างสบายอารมณ์
“แกกับพ่อของแกเป็นหนี้ฉันอยู่ จริงๆ แกต้องลงไปทำงานด้วยนะ” คุณนายผู้ใจร้า
