“ ครับแด๊ด ” อีธานรีบสาวเท้าเดินขึ้นไปบนห้องด้วยสีหน้าครุ่นคิดหนัก ส่วนนีฟส์ก็จัดการคุยเรื่องสถานที่ที่จะจัดปาร์ตี้กับวิล อีธานเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยอารมณ์หงุดหงิด แล้วเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียง เขาค่อยๆนั่งลงข้างเธอเบาๆ มือหนาค่อยๆยกขึ้นมาเขี่ยปอยผมที่ปกคลุมใบหน้าของที่รัก ทำให้เธอรู้สึกตัวลืมตาตื่นขึ้นมา
“ คุณอีธาน หนูเผลอหลับไปหรอคะ ” คนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นอีธานนั่งอยู่ข้างๆ ก็กูลีกูจอรีบลุกขึ้น
“ นี่กูทำมึงตื่นหรอ..ขอโทษนะกูไม่ได้ตั้งใจจะทำให้มึงตื่นจริงๆ ถ้ามึงง่วงก็นอนต่อก็ได้ ” อีธานลุกขึ้นยืนแต่ที่รักรีบคว้าแขนของเขาเอาไว้ ทำให้อีธานต้องหันกลับมาตามแรงฉุดของที่รัก..
“ มีอะไร..！？” อีธานยังปรับสีหน้าไม่ค่อยได้ เขายังหงุดหงิดกับเรื่องที่นีฟส์พูดค้างไว้ ทำให้ที่รักดูออกว่าเขากำลังหงุดหงิดอยู่
“ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ ”
“ หน้ากูแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ ！？
