“ในเมื่อรุ่นลูก เราทำไม่สำเร็จทำไมไม่ลองรุ่นหลานดูว่าไหม”
เคร้ง!!!
ทุกคนต่างหันไปมองที่มาของเสียง
เจอท่าทางขอโทษขอโพยของรวิช
พนักงานรีบวิ่งมาเก็บช้อนที่ตกและนำคู่ใหม่มาให้ทันที
ไม่มีใครแปลกใจว่าเป็นเสียงจากรวิช
พรกมลยิ้มอย่างอ่อนใจ
ริสายิ้มปากงอนบน
รวียิ้มหรี่ตามองบนเพดาเบา
คุณย่ายิ้มแบบมีแผนการในใจ
ส่วนคนอื่นๆ ล้วนส่ายหน้า กับท่าทีตระหนกของรวิช
“ว่าอย่างไรรวิช เห็นด้วยกับแม่ใช่ไหม”
รวิชลำบากใจในการหาคำตอบ จะตอบรับหรือปฏิเสธล้วนลำบากใจ
“หนูเชื่อฟังคุณย่าค่ะ”
เป็นเสียงริสาที่เอ่ยขึ้นขัดก่อนพ่อจะเอ่ยตอบ
รวีแอบยกนิ้วโป้งกดเยี่ยมให้หลานสาว
รวิชรีบเอ่ยขัดทันที
“เอ่อ คุณแม่ …ริสาอาจจะยังเด็กไปหรือไม่วันนี้อาจจะไม่เหมาะสม ปรีณาก็ไม่ได้อยู่ร่วมด้วย”
ในที่สุดรวิชก็ได้ใช้ความฉลาดที่มี วันนี้คุณแม่ของเทวาไม่อยู่การพูดคุยย่อมต้องจบไป
“โทรเรียกคุณแม่มาไหมครับ ท่านน่าจะว่างแล้วตอนนี
