เธอตกใจหน้าเหวอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูด เธอหูฝาดไปรึเปล่า เขาพูดประโยคนี้ออกมา หลังจากที่เธอขออโหสิกรรมอย่างนั้นหรือ หากเธอยังไม่ทันจะตอบเขา...เขาก็หายวับไปทันที
“คุณ! คุณ! เดี๋ยวสิ นี่ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะ อะไรกันเนี่ย นี่อย่าบอกนะว่าคุณไปแล้วจริง ๆ”
เรียกเท่าไหร่ เขาก็ไม่กลับมา เธอเดินหาเขาไปทั่วทั้งห้อง ทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอ มันทำให้เธอใจหายอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดเลยว่าวันนั้นจะมาถึงเร็วจนตั้งตัวไม่ติด เธอวุ่นวายใจขนาดนี้เพราะผีตัวเดียวแท้ ๆ
“โอ๊ยยยย ฉันจะบ้าตาย ไอ้ผีไม่มีมารยาท คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ไม่รู้จักเกรงใจกันบ้างเลย ผีบ้า ผีหื่น ผีโรคจิต คอยดูนะ ฉันจะไม่ทำบุญอะไรไปให้เลย!!!”
มณีรินโมโหสุด ๆ เธอหอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ออกจากห้องมาพร้อมความโกรธ เหวี่ยง และงอล พอลงมาถึงลานจอดรถ เธอขึ้นรถทันที โดยไม่ทันสังเกตรอบตัว ตอนสตาร์ตเครื่อง เตรียมออกรถนั่นล่ะ ที่เผลอไปเห
