11
"ขึ้นบ้าบออะไรล่ะ ลงมาจากห้องตอนไหนยังไม่เห็นเลย"ผิงผิงมองบนบ่นอุบอิบ แต่ผมยืนอยู่ใกล้ได้ยินเต็มสองหู
จะว่าไปแล้วผมยังไม่เห็นตัวเล็กลงมาที่ฟร้อนท์เลย
"ตัวเล็กยังอยู่ที่โรงแรม"ไอ้พอลสรุปให้
"บ้าเอ้ย!!!"ผมสบถอย่างหัวเสียง เดินเร็วไปที่รถขึ้นประจำตำแหน่งคนขับ
"นายครับ..."
"ไม่ต้อง! ส่งจีน่ากลับกรุงเทพ"ผมสั่งแล้วออกรถกลับไปที่โรงแรมเดิม มือก็ล้วงหยิบมือถือออกมาเพื่อจะโทรหายัยเด็กนั้น
5 สายที่ไม่ได้รับ
ผมจะกดเข้าไปดูแต่ในจังหวะนั้นไอ้ฟีนก็โทรมาแต่ไม่มีเสียง ผมลืมเปิดเสียงมือถือ!!!
"รีบพูด กูรีบ!"ผมกดรับ
'มึงจะรีบไปไหน ตัวเล็กตามมึงไม่ทันหรอก'มันถามกลับมา น้ำเสียงยียวนสุดๆ
"มึงรู้อะไรมา"ผมขมวดคิ้วยุ่ง ที่ตั้งใจจะตัดสายมันก็เปลี่ยนใจทันที
'กูไม่รู้อะไรเลยยยย รู้แค่ว่ามึงทิ้งเด็กม.6 ที่ไม่มีเงินไว้โรงแรมคนเดียว' เหอะ! นี่คือไม่รู้ของมัน
"กูไม่ได้ทิ้ง!"ผมโผงขึ้น ผมไม่ได้ทิ้งยัยนั่
