“อื้อ” ตอนนี้ฉันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา แต่กลับรู้สึกหนักตรงช่วงท้อง ด้วยความเป็นห่วงลูกฉันรีบลืมตาดูทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณภีม! คุณภีมมาทำอะไรที่นี่คะ แล้วเข้ามาได้ยังไง” ฉันเรียกร่างสูงที่นอนกอดฉันอยู่ตอนนี้ หรือว่าคีย์การ์ดอยู่กับคุณภีม เพราะเมื่อเช้าที่ฉันมาฉันไปขอคีย์การ์ดสำรองด้านล่าง
“เงียบๆด้วย ฉันจะนอน”
“ละ...แล้วคุณภีมจะมานอนที่นี่ทำไมคะ ทำไมไม่กลับไปนอนที่บ้านตัวเองหรือกลับกรุงเทพไป”
“นี่ก็ห้องแม่ฉัน ทำไมฉันจะนอนที่นี่ไม่ได้”
“แต่คุณท่านให้ห้องนี้กับมนต์แล้ว ตอนนี้มันเป็นของน้ำมนต์”
“แล้วยังไง”
“น้ำมนต์มีสิทธิ์จะให้ใครอยู่หรือไปก็ได้”
“เรื่องของเธอ แต่ฉันจะอยู่”
“ถ้าคุณภีมไม่ออกไป น้ำมนต์จะฟ้องคุณท่าน ว่าคุณภีมทำร้ายน้ำมนต์อีก”
“ฉันทำอะไรเธอวะ ฉันก็นอนของฉันดีๆไหม” คุณภีมพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดนิดหน่อย
“เมื่อคืนคุณภีมตบน้ำมนต์”
“เออ ฉันขอโทษ” ก็แค่ขอโทษ? เดี๋ยวนะ ขอโทษงั
