ห้าเดือนต่อมา...
“อดทนไว้นะน้ำมนต์ อีกนิดเดียว” ผมจับมือร่างบางพร้อมให้กำลังใจ น้ำมนต์เลยพยักหน้าให้ผม พร้อมกับบีบมือผมแน่น
“เบ่งค่ะ”
“อื้ออออออออ” แล้วหมอก็สั่งออกมาอีกครั้งก่อนที่น้ำมนต์จะเบ่งและผมเองก็ช่วยเธอด้วย
“อุแว้ อุแว้ อุแว้” เกือบสองชั่วโมงกับการอยู่ห้องคลอดสิ้นสุดลงทันทีที่ได้ยินเสียงของเด็กทารกร้องจ้า ก่อนที่หมอและพยาบาลต่างทำหน้าที่ของตัวเองต่อเพื่อให้สมบูรณ์
อย่างที่รู้แหละครับ ตอนนี้น้ำมนต์ได้ให้กำเนิดลูกชายแล้วครับ เป็นอย่างที่ผมตั้งใจไว้เลยว่าอยากได้ลูกชายคนแรกจะได้ดูแลน้องๆ แต่พอเห็นแบบนี้ก็ไม่อยากให้น้ำมนต์มีลูกอีกเหมือนกันนะ เห็นแล้วผมแม่งอยากไปเจ็บแทนว่ะ
“ลูกผมเป็นยังไงบ้างครับ” ผมถามแม่ออกไปทันที ตอนอยู่ในห้องคลอดยังไม่ได้ดูหน้าชัดๆดีเลย พอตอนนี้ย้ายน้ำมนต์มาห้องพักฟื้นและย้ายลูกผมไปเก็บห้องเด็กอ่อนผมก็ไม่มีสิทธิ์ได้ไปดูเลยครับ เพราะพ่อกับแม่ผมสั่งให้อยู่เฝ้าน้
