เจอกันอีกครั้ง
1153 Words
ตอนที่ 2
เจอกันอีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะคะที่มาส่งพี่เป้”
ปลายฝัน ก้มหน้าเล็กน้อยเอ่ยขอบคุณชายตรงหน้า หลังจากเขาพยุงร่างที่เมามายไม่ได้สติของพี่ชายเข้ามาในบ้านและวางยังโซฟาแล้ว ทว่าร่างหนานั้นก็ยังคงยืนนิ่งและจ้องมองไปทั่วบ้านอย่างสำรวจก่อนจะหันกลับมาจ้องมองเธออีกครั้ง
ไม่นะ!! อย่าบอกนะว่าเขาจำเธอได้
ไม่หรอกน่า วันนั้นเธอแต่งตัวจัดเต็ม ใส่คอนเทคเลนส์แต่งหน้าหนาจัด ขนาดเพื่อนด้วยกันยังบอกว่ายังกับคนละคนในเวลาปกติ ....ที่ตอนนี้เธอใส่เพียงเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงวอร์ม แถมมัดผมหลวมๆ ใส่แว่นตาหนาเตอะ หน้าตายังกับยายเพิ้งเพราะไม่ได้ทาอะไรแม้แต่แป้งพัพ
ใครจะรู้ละว่าจะมีคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายมาบ้าน
แต่ก็ดีละ ...อย่าให้เขาจำได้เธอได้เลย สาธุๆๆๆ
“เดี๋ยวผมพาเป้ขึ้นไปบนห้องนอนดีกว่า อยู่ชั้นสองใช่มั้ย?”
ไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยห้าม ร่างหนาก็โน้มลงและดึงแขนของพี่ชายเธอขึ้นพาดบ่า ก่อนจะประคองร่างไม่ได้สติของ ปิยะ ขึ้นบันใดไปชั้นบน นั่นทำให้ ปลายฝัน ต้องรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว
“ห้องพี่เป้อยู่ทางนี้ค่ะ”
เธอรีบแทรกไปเปิดประตูห้องให้พี่ชาย และก้มหน้าหลบตาคมกริบคู่นั้น ก่อนจะปลีกตัวเดินลงมาด้านล่างเมื่ออีกฝ่ายพยุงร่างของพี่ชายเข้าไปในห้องแล้ว ด้วยคาดว่าอีกสักพักเขาน่าจะเดินลงมาด้านล่างและขอตัวกลับ
อาจจะเป็นเพื่อนที่ทำงานที่เพิ่งเข้ามาใหม่แล้วเลี้ยงฉลองกัน พอเมามายก็คงอาสามาส่ง น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะถ้าหากเป็นเพื่อนที่ทำงานของพี่ชายที่สนิทกัน ส่วนใหญ่เธอจะจำหน้าได้เกือบทุกคน
เอาน่า ...เดี๋ยวก็คงกลับไป ไม่น่าจะมีอะไร
ว่าแล้วปลายฝันก็เดินไปเปิดประตูบ้านค้างไว้ แล้วกลับมานั่งที่โต๊ะพิมพ์งานเหมือนเดิม คาดว่าอีกฝ่ายเดินลงบันใดจากชั้นสองก็คงจะเดินออกประตูไปเลย เธอก็แค่ตะโกนขอบคุณเท่านั้นก็น่าจะจบ
อาจจะดูเสียมารยาทไปหน่อย ..แต่ไม่เป็นไรหรอกน่า
“พิมพ์อะไรอยู่เหรอครับ?”
เสียงนุ่มทุ้มหูด้านหลังทำให้เธอสะดุ้งโหยง และรีบพับหน้าพิมพ์งานลงด้านล่างทันที ด้วยเป็นตอนเอ็นซีฉากสำคัญที่ไม่ควรจะมีใครมาเห็นตอนนี้ก่อนที่จะเผยแพร่
“คุณ?”
เธอรีบหันเก้าอี้หันมองเขาทันที ก่อนจะนิ่วหน้าอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นร่างกำยำตรงหน้าที่ใส่เพียงกางเกงสแล็คตัวเดียว ท่อนบนเขาเปลือยเปล่าเผยให้เห็นแผงอกกำยำแน่นหนั่นและกล้ามเนื้อเป็นลอนลีนน่ามอง
พลันปลายฝันก็รู้สึกเหมือนลำคอตัวเองเริ่มจะแห้งผาก
“หือ?”
“คุณถอดเสื้อออกทำไม?”
อีตาบ้า!! นี่เขาต้องการอะไรกันแน่ เข้ามาในบ้านเธอ แถมมายืนทำหน้าหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า ด้วยท่อนบนเปลือยเปล่า จะยั่วยวนให้เธอบ้าตายหรืออย่างไร
คิ้วหนาเข้มของชายหนุ่มขมวดขึ้นเล็กน้อย
“เมื่อกี้เป้เขาอ้วกใส่เสื้อผมเลยถอดออก”
“อ๊ะ! ตายจริง”
พี่เป้นะพี่เป้! เมาแล้วเป็นแบบนี้ทุกที “ขอโทษแทนพี่เป้ด้วยค่ะ เอาเสื้อไว้นี่ก่อนเดี๋ยวปรายซักให้นะคะ” เธอรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เพื่อจะปรี่ไปหาเสื้อเชิ้ตตัวใหม่ของพี่ชายมาให้ “เสื้อของพี่เป้น่าจะใส่ได้ รอแปปนะคะ”
“ผมอยากอาบน้ำ”
หน้าหล่อเหลาย่นขึ้นเล็กน้อย และปลายฝันก็สังเกตเห็นว่า แม้เขาจะถอดเสื้อออกแล้ว แต่ยังคงมีคราบสกปรกตามตัวอยู่ นั่นอาจทำให้เขาไม่สบายตัว
สุดท้ายเธอจำต้องเอาผ้าขนหนู มายื่นให้เขา
“ห้องน้ำอยู่ด้านนั้นค่ะ”
มือหนารับผ้าขนหนูนิ้วเรียวแข็งนั้นปัดป่ายโดนมือเล็ก และเพียงแค่สัมผัสเล็กน้อยนั้น สองแก้มของปลายฝันก็ผ่าวร้อนขึ้นมาดั่งโดนไฟนาบ
“คุณชื่อปรายเหรอ?”
วันนั้นเขาไม่ได้ถามชื่อเธอ ...และเธอก็ไม่ได้ถามชื่อเขา ด้วยคาดว่าไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรู้จักตัวตนและชื่อเสียงเรียงนามกันให้ยุ่งยาก เพราะเธอศึกษาการ ONS มาแล้วเป็นอย่างดี
การไม่รู้จักตัวตนกันจะเป็นการดีที่สุด
“ค่ะ”
กระนั้นเธอก็พยักหน้าตอบโดยไม่สบตาอีกฝ่าย ทว่าร่างหนากลับสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้ และเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
“ผมชื่อปุณณ์ครับ”
ใครถามเขากันเล่า ..เธอไม่ได้อยากรู้เสียหน่อย
“อ่าค่ะพี่ปุณณ์ ห้องน้ำอยู่ทางนั้นไปอาบน้ำก่อนก็ได้ค่ะ”
เธอกำมือเข้าหากันแน่น เมื่อรู้สึกประหม่าจนสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นบริเวณผ่ามือตัวเอง เมื่อลอบมองใบหน้าหล่อเหลาราวลูกครึ่งตรงหน้าทั้งรูปร่างสมส่วน ที่เมื่อมองชัดๆในวันนี้ก็ได้รู้ว่าเขาดูดีกว่าวันนั้นหลายเท่านัก
ยายปรายเอ้ย!! ไม่น่าเลย
ถ้าเขาจำได้ ...เขาจะมองเธอแบบไหนกันเนี่ย!
“ครับ”
มุมปากหยักได้รูปของ ปุณณ์ โค้งขึ้นเล็กน้อย เมื่อมองหน้าเนียนใสของคนตรงหน้าที่เอาแต่หลบตาตน และเดินเลี่ยงไปยังโซนครัวด้านหลังเพื่อเอาเสื้อของเขาไปซัก ชายหนุ่มจึงปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายแต่โดยดี
“เอ้อ! พี่เป้นะพี่เป้!”
ปลายฝันเดินขึ้นไปดูพี่ชาย ขณะเห็นว่าอีกฝ่ายเข้าห้องน้ำอาบน้ำอยู่ แต่เห็นว่า ปิยะ หลับไม่ได้สติแล้ว จึงหรี่แอร์ลง และคลุมผ้าห่มให้ แม้ใจจะอยากเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ แต่ไม่ดีกว่า! ปล่อยไว้อย่างงั้นแหละ อยากจะเมาเองนี่นา
รู้ว่าตัวเองคออ่อน แต่เวลาไปสังสรรค์ทีไรเล่นใหญ่ตลอด
มีครั้งนี้ที่เมาพับกลับมาจนไม่ได้สติแบบนี้ แต่ก็ยังดีที่มีคนขับรถมาส่งถึงบ้าน
เขาชื่อ ปุณณ์ งั้นเหรอ?...
คืนนั้น....
“ยังไม่เคยเหรอครับ?”
เขากระซิบถามเสียงแหบพร่าข้างใบหูเล็ก ขณะที่แพนตี้ตัวสวย อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายของเธอหลุดออกจากร่าง ริมผีปากอุ่นร้อนจูบพรมขบเม้มยังผิวเนียนละเอียด นิ้วเรียวแข็งกดคลึงยังกลีบงามที่แยกแย้มออก
“มะ ...ไม่เคย” น้ำเสียงของเธอสั่นระริก
******************
- Writer
