“แกลืมนับไปคนหนึ่งว่ะ คนนี้มันยังไม่รู้ตัวของมันเลย” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยเสียงขบขัน เออ...มันไม่รู้ตัวจริงๆ สีหน้าของจอมทัพตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย แล้วนายแพทย์เชนก็เริ่มสนุกที่จะแกล้งเพื่อนขึ้นมาแล้วล่ะ บอกช้าบอกเร็ว วันนี้เขาก็ต้องหาทางบอกมันให้ได้ ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อม เพราะถ้าเขาไม่บอกเลย ทุกอย่างมันอาจจะสายไปก็ได้
“ใครว่ะ ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งสงสัย แกเฉลยมาดีกว่าว่ะ ฉันไม่อยากเดาแล้ว” จอมทัพเอ่ยออกมาด้วยอาการหงุดหงิด เขาไม่ต้องการให้เพื่อนเล่นแบบนี้ เล่นกับความอยากรู้ของคนมันอำมหิตมาเลยรู้มั้ย แล้วเล่นกับคนที่มีปัญหาทั้งทางกายและทางใจกับเขา มันยิ่งทำให้เขาเครียดมากกว่าเดิมอีก
“นี่แกนึกไม่ออกจริงๆ เหรอวะเพื่อน คนแบบนั้นในบรรดาเพื่อนฉันมันมีไม่กี่คนหรอกนะ” นายแพทย์เชนยังไม่หยุดที่จะเล่นกับความรู้สึกของเพื่อน ส่วนเพื่อนน่ะเหรอ ทั้งงง ทั้งโมโห ไม่เข้าใจจริงๆ ว่านี่คืออะไร ทำไมเพื่อนของ
