หลายชั่วโมงต่อมา 10.30 น.
“พี่องศาคะ วันนี้เราจะไปล่องเรือกันใช่มั้ยคะ?”
“ครับ เดี๋ยวคนขับรถจะมารับแล้วพาพวกเราไปที่ท่าเรือ” นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาที่นัดกับคนขับรถไว้แล้วนะ ผมก้มมองดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาไอ้คามิน
ตู๊ดดดดด!!!
ตู๊ดดดดด!!
ทำไมมันยังไม่รับสายสักทีวะ มัวแต่ทำอะไรของมัน
ตู๊ดดดดด!!!
ตู๊ดดดดด!!!
(ว่าไง) เสียงปลายสายดังขึ้นทันทีหลังจากที่มันกดรับสายของผม
“เดี๋ยวอีกยี่สิบนาทีไปเจอกันที่ล็อบบี้นะ คนขับรถใกล้จะมาแล้ว”
(ยี่สิบนาทีเหรอ ซี๊ดดด ไม่น่าทัน อ๊า)
“ไอ้เชี่ย มึงทำเหี้ยอะไรอยู่วะ?” เสียงแบบนี้มีอยู่อย่างเดียวเลยนะในหัวผมตอนนี้
(อย่างที่มึงคิดนั่นแหละ แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวกูทำเวลาก่อน อ๊า อย่าดูดแรง) พูดจบมันก็กดตัดสายผมทิ้งทันที แล้วนี่มันเอากับใครอยู่ คงไม่ได้ลากผู้หญิงแถวนั้นขึ้นมากินบนห้องพักหรอกนะ
“มีอะไรเหรอคะ? พี่คามินเป็นอะไรเหรอ?
