“นางบำเรอ” ตอบเสียงเบามาก กระแสเสียงเครือสั่น
“เอาไว้เราคุยกันต่อดีกว่านะ ตอนนี้เธอป้อนข้าวฉันหน่อยสิ ฉันมือไม่ว่าง กอดเธออยู่”
มนนิชาปรับอารมณ์แทบไม่ทัน อินทรทำตัวไม่ต่างกับคนเป็นโรคไบโพล่า เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย แต่ถึงไม่เข้าใจกับทีท่าของเขา มนธิชาทำตามคำสั่ง ป้อนข้าวเช้าคนตัวโต ที่ป้อนคำ หอมแก้มเธอหนึ่งครั้ง
หญิงสาวไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้นกับอารมณ์อินทร รู้แค่ว่าตนมีความสุขกับเช้านี้มาก และสบายใจที่ปลดเปลื้องความหนักใจมาตลอดทั้งคืน
หลังจากนั้นออิทธรก็ซุกหน้ากับซอกคอของหญิงสาว ขบเม้มผิวบอบบางเบา ๆ เหมือนกระตุ้นให้ชีพจรของเธอกระตุกเต้น
“โอว...อือ...” เธอส่งเสียงคราง และช่วยเขาถอดเสื้อเชิ้ตออก อินธรคลายหัวเข็มขัด ดึงมันทิ้งข้างเตียงแต่ยังไม่เปิดเผยตัวตนที่กำลังแข็งชันอัดอั้นในเป้ากางเกง เขาโน้มตัวลงไปหาเธออีกครั้ง ความร้อนระอุกำลังระเบิดขึ้นระหว่างทั้งสอง เธอทั่งยั่วยวนและเขาก็พร้อมสนองรั
