แต่ละวันที่เธอเลี้ยงลูกเอง มันเหนื่อยจนแทบจะขาดใจ บางครั้งเธอก็แอบร้องไห้คนเดียว ด้วยความสงสารลูก สงสารตัวเอง จนเธอคิดว่าเธออ่จะมีภาวะซึมเศร้าหลังคลอดร่วมด้วย แล้วเลี้ยงเด็กสองคนไม่ง่ายเลย เพราะเวลาพวกเขาร้องไห้ ก็ร้องแทบจะพร้อมกัน หิวพร้อมกัน ฉี่พร้อมกัน ค่าใช้จ่ายก็คูณสอง แต่เธอก็กัดฟันสู้ แม้มันจะผ่านมาแบบลุ่มๆดอนๆ แต่เธอก็พาลูกผ่านมันมาจนได้
จนตอนนี้เพชรกล้าและเพทายอายุครบ 3 ขวบ ถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียนพอดี เธอก็พาเข้าเรียนโรงเรียนที่อยู่ใกล้บ้าน เด็กน้อยพอเริ่มเปิดโลกกว้างใหม่ๆ เขาจึงรู้ว่า เขาสองคนเป็นเด็กไม่เหมือนคนอื่น จนวันนี้กลับมาจากโรงเรียนอยู่ดีๆ ลูกเธอก็ถามขึ้นมา
“แม่ครับ เราสองคน ไม่มีพ่อเหรอครับ” เธอชะงักเงียบไปทันที กับคำถามของลูก แววตามองอย่างอยากรู้ เพราะเท่าที่จำความได้ โตมาชีวิตพวกเขาก็มีแค่แม่เท่านั้น
“มีสิครับ เพียงแต่พ่อของเพชรกับทาย ไม่ได้อยู่กับเราแค่นั้นเอง”
เ
