14.20 น.
ณชาออกมายืนหน้ามหาวิทยาลัย เพื่อรอสองมารับอย่างเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้เลยเวลาเลิกเรียนมาแล้วถึงยี่สิบนาที ทำไมพ่อสองถึงยังไม่มีอีกก็ไม่รู้ โทรไปหาก็ไม่รับสายทั้งพ่อสองและพ่อหนึ่ง
“อ้าวชา! นี่แกยังไม่กลับอีกเหรอ” จุ๊บแจงที่เดินออกมา เห็นณชายังยืนอยู่หน้ามหาวิทยาลัยก็ร้องทัก พร้อมกับเดินเข้ามาหาเพื่อนสาว ที่ยืนส่ายหน้าไปมา
“พ่อสองยังไม่มาเลย ไม่รู้ไปไหน โทรไปก็ไม่รับสาย”
“งั้นเหรอ ติดธุระอยู่หรือเปล่าหรือว่าทำงานที่ร้านจนลืมเวลา แกไม่ลองโทรไปเช็กที่ร้านดูว่าพ่อแกอยู่ที่ร้านไหม” แนะเพื่อนสาวออกไป
“ก็ได้” ณชาก็ไม่รีรอที่จะทำตามคำแนะนำนั้น รีบโทรเข้าเบอร์ร้าน
“สวัสดีค่ะ นี่ชานะ พ่อสองอยู่ร้านไหมคะ...อ๋อ เหรอคะ นานหรือยังคะ...ค่ะๆ ขอบคุณค่ะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันหลังจากวางสาย ลางสังหรณ์บางอย่างเกิดขึ้นในความรู้สึก
“ว่าไงแก ทำหน้ายุ่งเชียว”
“เด็กที่ร้านบอกว่าพ่อสองกับพ่อหนึ่งออกมา
