เฌอรีนถูกขังไว้ในห้องนอนและถูกสั่งห้ามไม่ให้ออกไปไหน ข้อเท้าก็ถูกโซ่เส้นเล็กๆ นั้นคล้องเอาไว้ด้วย ข้าวปลาอาหารก็จะมีคนคอยเอามาให้ อึดอัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่อยากอยู่แบบนี้แต่พูดไปมันก็เท่านั้นแหละ เพราะเธอเองที่เชื่อใจคนแปลกหน้าคิดว่าเขาจะเห็นใจ สุดท้ายก็เลยมาเป็นแบบนี้
ต่อจากนี้เธอจะไม่ไว้ใจใครอีกแล้ว ต่อให้คนนั้นจะดีมากแค่ไหนก็ตาม
ก๊อกๆๆ แกร๊ก...
"???" ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ฉันได้แต่มองนิ่งๆ เพราะคนที่เข้ามาคือคนที่เป็นแม่บ้าน
"ทำไมไม่กินข้าวตอนเช้าคะ?"
"ฉันไม่หิว" ฉันตอบกลับแบบไม่มองหน้าเลยสักนิด ไม่อยากพูดอะไรกับใครเลย
"ไม่หิวก็ต้องกินนะคะ"
"อย่ามายุ่งกับฉัน" เอ่ยออกไปตัดความน่ารำคาญ ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว ไม่อยากให้มีใครอยู่ด้วยทั้งนั้น
"ตามใจค่ะ ฉันช่วยคุณไม่ได้นะคะ"
"....." ฉันไม่ได้ตอบกลับอะไร ช่วยเหรอ พูดออกมาได้นะ เป็นคนล่อให้ฉันตกอยู่ในกับดักนี้แท้ๆ ยังจะ
