พออาเสือออกไปจากห้อง ฉันก็รีบเดินไปล็อคห้องไว้ แล้วก็เอาแผ่นหลังพิงประตูค่อยๆ ทรุดตัวนั่งลงช้าๆ น้ำตาของฉันมันไหลออกมาอีกแล้ว
ฉันอยากลืม อยากลืมเรื่องเมื่อคืน แต่ฉันกลับจำได้ทุกอย่าง ต่อไปนี้ระหว่างฉันกับอาเสือคงไม่มีอะไรเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีทางเหมือนเดิม
ฉันแค่บอกกับตัวเองว่าแค่ทำตัวให้เหมือนปกติแบบทุกๆ วัน
ในตอนนี้ มีฉัน อาเสือ แล้วก็พี่ดิน กำลังนั่งคุยกันอยู่บนโต๊ะอาหารเช้า ฉันเอาแต่คุยกับพี่ดิน ไม่แม้แต่จะมองหน้าอาเสือเลยด้วยซ้ำ แต่ฉันรู้สึกได้ว่าอาเสือมองฉันตลอดเวลาเลย
“อื้อ...พี่ดินวันนี้ไปไร่ไหมคะ”
“วันนี้พี่ต้องเข้าเมืองอีกคงไม่ได้ไป ถ้าคุณหนูอยากไปให้นายน้อยพาไปสิครับ”
“ถ้าหนูอยากเข้าไปในไร่อาพาไปก็ได้” อาเสือพูดขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นหนูดีขอไปในเมืองกับพี่ดินด้วยได้ไหมคะ” ฉันไม่สนใจคำที่อาเสือพูดเลยสักนิด พยายามเมินทุกอย่าง
“ไม่ได้ !!” พี่ดินกำลังจะอ้าปากตอบ แต่อาเสือพูดขั
