“อยู่นี่เอง”
จีรรัชญ์เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้าภรรยาที่หันมามองเขาด้วยสีหน้างุนงง
“มาได้ไงคะ”
“เดินมารับเมีย” จีรรัชญ์บอกเสียงระรื่น มือหนาประคองดวงหน้าเรียวเอาไว้ ใช้หัวแม่มือเกลี่ยน้ำสีใสออกจากดวงตาคู่สวย “ไหน บอกผมซิ เป็นอะไรแล้วร้องไห้ทำไม”
“คุณจีรใจร้าย คุุณจีรไม่ยอมคุยกับรัก”
จีรรัชญ์พยายามคิดว่าเขาปฏิเสธเธอตั้งแต่เมื่อไร ก็นึกขึ้นมาได้ว่าช่วงเช้าก่อนที่เขาจะออกไปดูโรงงานแสนรักเข้ามาบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับเขา
“ขอโทษ ตอนนั้นคุณจีรรีบเคลียร์งานจริงๆ ให้อภัยคุณจีรนะ”
เวลาที่จีรรัชญ์แทนตัวเองว่าคุณจีรทีไรแสนรักก็รู้สึกแพ้ทุกที แต่เอาเข้าจริงๆ ก็คือแค่เป็นคุณจีรแสนรักก็แพ้อีกฝ่ายทุกทางอยู่แล้ว
“ตอนนี้คุณจีรพร้อมมากๆ เลย ไหน บอกมาสิว่าคุณภรรยาอยากจะคุยอะไรกับคุณจีร”
ยิ่งเขาเอ่ยออกมาแบบนั้นแสนรักก็ยิ่งใจอ่อนยวบ ฟันขาวกัดริมฝีปากเบาๆ พลางส่ายหน้าปฏิเสธ ถึง
