เช้าวันต่อมา
พีรวัสเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ ร่างที่นอนคุดคู้กับพื้น ซุกตัวกับผนังไม้ไผ่ของกระท่อมที่สร้างขึ้นมาอย่างง่ายๆ เอาไว้พอเป็นที่ซุกหัวนอน ชายหนุ่มถอนหายใจยาว มองใบหน้าเรียวเล็กที่ซบนิ่งสนิทกับหมอนด้วยความรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ ก่อนจะรีบปัดมันทิ้งแล้วชักสีหน้าถมึงทึง ดึงหน้ากากของความโกรธเกลียดมาใช้
ผู้หญิงคนนี้คือตัวแทนของศิรดา...คือคนที่เขาจะใช้เป็นเครื่องมือในการระบายความแค้นที่อัดสุมแน่นอยู่ในหัวใจ!
พ่อเลี้ยงหนุ่มเอื้อมมือไปแตะไหล่บอบบางของหญิงสาว แล้วออกแรงเขย่าอย่างไม่ออมแรง
“นี่! ตื่นได้แล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงเมื่อไหร่”
เขาส่งเสียงเรียกหญิงสาวดังลั่น คนนอนหลับได้แต่ยกมือปัดมือเขาให้ไปพ้นๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาแต่อย่างใด ชายหนุ่มจึงออกแรงเขย่าเธอมากขึ้น พร้อมกับตะคอกเรียกชื่อหญิงสาวดังลั่น
“ศวิตา”
คราวนี้คนขี้เซามีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอส่งเสียงครางในลำคอพลางปรือตาขึ้น ส
