ในขณะเดียวกัน...
ศวิตาดันร่างของคนที่ทาบทับร่างเธอโดยไม่ทันตั้งตัวเสียจนเธอรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก หญิงสาวร้องครางเสียงแผ่วส่งผลให้ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากตัวเธอ
และเมื่อลุกขึ้นมายืนเรียบร้อย ก็พบว่าบริเวณชายหนุ่มนั้นดูเหมือนจะชุ่มไปด้วยน้ำอะไรบางอย่าง ตัดกับเสื้อสีขาวของเขาเห็นได้ชัด แสงจันทร์ที่ส่องให้เห็นหนทางเลือนลางนั้นทำให้เห็นว่านั่นเป็น...เลือด!
เธอเบิกตาโต จ้องมองต้นแขนเขาด้วยความรู้สึกตกใจ มือเล็กเอื้อมแตะรอยเลือดนั้นแผ่วเบา นิ่วหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บแทนอีกฝ่าย ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมองเขา พีรวัสกลับมีเพียงสีหน้านิ่งเฉยเท่านั้นราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดใดๆ ทั้งๆ ที่เขาถูกยิงแท้ๆ!
หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ใจอยากจะถามเขาว่าเจ็บหรือเปล่าแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม และเล็งเห็นว่าการถามอย่างนั้นย่อมไม่มีประโยชน์อยู่แล้ว
“ไปโรงพยาบาลกันไหม” สุดท้ายเธอเลยได้แต่เอ่ยประโยคนี้ออกมาแล้วมองเขาด้วยสายตาเป็น
