ตอนนี้ศวิตากำลังยืนเท้าสะเอว จ้องมองหน้าคนที่ไม่เจียมสังขารริอยากจะไปตากแดดตากลมให้ไข้กลับด้วยสายตาดุดัน พอเห็นเขาทำหน้าเฉย ซ้ำขยับซ้ายขวาเหมือนจะหาช่องทางเล็ดลอดหนีไปจากเธอให้ได้ หญิงสาวก็อดไม่ไหวแหวใส่อีกฝ่ายเสียงแหลมสูง
“นี่! เป็นคนป่วยนะ จะออกไปที่ไร่ทำไมตอนนี้ คนงานคุณก็อยู่เต็มไร่ ไม่ต้องออกไปไหนเลย”
ตอนท้ายเธอเอ่ยห้ามเขาอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่นักที่เขาคิดจะกลับไปทำงานทั้งๆ ที่ยังไม่หายดี อีตาบ้านี่ไม่คิดจะดูแลสังขารของตัวเองเลยหรือยังไง จะนอนนิ่งๆ อยู่เฉยๆ รักษาตัวสักวันสองวันให้ตัวเองแข็งแรงกว่านี้ก็ไม่ทำให้เขาตายเพราะขาดงานหรอกน่า...เกลียดจริงๆ เลยพวกไม่รู้จักดูแลตัวเอง พอเขาล้มป่วยมาคนที่ลำบากก็คือคนที่ต้องมาดูแลเขานี่แหละ!
ซึ่งในตอนนี้คนที่ต้องดูแลเขามันก็หมายถึงเธอชัดๆ! คิดแล้วศวิตาก็อดถลึงตาดุใส่เขาอีกครั้งไม่ได้ เมื่อพีรวัสไม่มีทีท่าว่าจะกลับไปนั่งพักผ่อนนิ่งๆ ให้สมกับเป็นคน
