หลังจากแยกกับพีรวัส ศวิตาก็เดินตรงไปยังห้องครัว ก็พบว่าสองป้าหลาน เอื้องและนางเอี่ยมอยู่ในห้องนั้นพอดี หญิงสาวจึงบอกแก่ทั้งคู่เรื่องที่เธอจะไปจากที่นี่ทันที
สีหน้าของเธอดูเรียบเฉยติดจะเย็นชาในยามที่พูด ราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร ทว่าเอื้องและนางเอี่ยมถึงกับวางงานในมือลง แล้วมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าตะลึง
“คุณป่านจะกลับแล้วเหรอคะ?” เอื้องเป็นฝ่ายถามขึ้น
“จ้ะ” ศวิตาตอบเอื้องสั้นๆ
“แล้วคุณป่านจะไปนานไหมคะ” คราวนี้เป็นนางเอี่ยมที่ถามบ้าง เพราะนางไม่คิดอะไรมากอยู่แล้ว เนื่องจากศวิตาบอกเพียงแค่ว่าจะกลับบ้านเท่านั้น “ไปนานๆ นี่พ่อเลี้ยงคงคิดถึงแย่เลย”
นางเอี่ยมพูดพลางหัวเราะคิกคัก โดยมีหลานสาวแอบหัวเราะตามเป็นลูกคู่
“เอ่อ...” ศวิตาพูดไม่ออก รับรู้โดยฉับพลันว่าสองป้าหลานคู่นี้คงคิดว่าเธอไปไม่นานก็กลับมา ซึ่งหญิงสาวก็ไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดนั้น
พอเอื้องเห็นว่าศวิตาพูดไม่ออกเช่น
