หนึ่งเดือนต่อมา...
ไร่ภคนันท์
“พีท...พีทโว้ย!”
เสียงเรียกชื่อเขาดังลั่นเอะอะโวยวายดังลั่น ส่งผลให้พีรวัสได้แต่ถอนหายใจเฮือกด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย ใจนึกอยากจะหันหน้าหนีแล้วทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร แต่สุดท้ายเสียงโวยวายที่ยังดังลั่นไร่ไม่เลิกก็ทำให้เขาทนไม่ไหว ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกแล้วหันไปตะโกนใส่คนที่อยู่ไม่ไกลนั่นทันที
“อะไรไอ้วุธ อยู่ใกล้ๆ แค่นี้ จะร้องโวยวายไปทำไม”
ศาสตราวุธได้ยินเสียงตะโกนเจือความหงุดหงิดของอีกฝ่ายก็อดมองค้อนไม่ได้ “แหม...แล้วทำยังกะเอ็งสนใจข้านักนี่ เหม่ออะไรวะ?”
“ไม่มีอะไร” ชายหนุ่มปฏิเสธ ขี้เกียจอธิบายว่าเขาไม่ได้เหม่อ แต่แค่รำคาญเสียงเรียกของมันนั่นแหละ “ว่าแต่แกเถอะ มีอะไรหรือเปล่า มาเรียกซะเสียงดัง” ชายหนุ่มถามกลับ หรี่ตามองเพื่อนสนิทที่นับวันจะทำตัวน่ารำคาญด้วยสายตาคมกริบ
ทว่าดูเหมือนศาสตราวุธจะภูมิคุ้มกันดีเพราะไม่รู้สึกกลัวท่าทางคุกคามของพีรวัสเลยแม้แต่น
