แพรวาจัดการนำผ้าผืนเล็กไปชุบน้ำ แล้วนำมาเช็ดตัวให้ธีร์ทัพ ที่นอนหนาวสั่นด้วยอาการไข้
เธอเช็ดตัวให้เขาสองถึงสามรอบ หวังให้อาการตัวร้อนทุเลาลง จนไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากคอยเฝ้าเขาไม่ห่างจากเตียงไปไหน
“เดี๋ยวฉันไปทำอะไรให้ทานนะคะ” แพรวาโน้มใบหน้าเข้าหา ก่อนจะถูกมือหนาดึงลงไปกอด จนกลายเป็นว่าเธอล้มตัวนอนข้างเขา แล้วตกอยู่ในอ้อมแขนแกร่งไปโดยปริยาย
“ไม่ต้อง” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงงัวเงียหลังดึงเธอลงมากอด
“แต่คุณต้องทานข้าวทานยานะคะ” เธอว่าแล้วทำท่าจะผละออก แต่ก็ไม่เป็นผลอยู่ดี
“ช่างมัน”
“คุณทัพ”
คนที่ตกอยู่ในวงแขนแกร่งเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของสันกรามคม เขานอนหลับตาพริ้มผ่อนปรนลมหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ
“อื้อ” ธีร์ทัพครางในลำคอเหมือนถูกขัดใจ เมื่อเธอขยับตัวคล้ายว่าจะผละออก
ความเงียบเข้าปกคลุมในทันทีที่ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา แพรวาซุกใบหน้าเข้าหาอกอุ่น พลางลอบถอนหายใจเบา ๆ กับสถานการณ์ที่ทำอะไรไ
