ประโยคที่สวนมาทำเอาแพรวาไปต่อไม่เป็น ในแววตาสุกใสดูสับสนปนความประหม่า สีหน้าและสายตาปกปิดไม่มิดเลยว่าเธอรู้สึกยังไง
“ว่าไง ฉันพูดถูกมั้ย” สุ้มเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถาม ขณะหลุบตามองริมฝีปากสีระเรื่อ
แพรวาสบสายตาของเขาที่แพรวพราวราวกับเพชร ก่อนจะยกมือขึ้นปิดริมฝีปาก เพราะกลัวว่าเขาจะกดจูบลงมาอีกรอบ
หากทว่าธีร์ทัพกลับโน้มใบหน้าจูบซับที่ฝ่ามือขาว พลางช้อนสายตามองเธออย่างอ้อยอิ่ง ราวกับอ่อยเธอทางอ้อมยังไงยังงั้น
หัวใจดวงน้อยเต้นล่ำไม่เป็นส่ำ หลุบตามองใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด ก่อนจะยกมือขึ้นผละอีกฝ่ายให้ถอยห่าง
“ฉันว่าเราแยกย้ายกันดีกว่าค่ะ” เสียงหวานพูดขึ้น พลางหลบสายตาเขามองไปทางอื่น
“แน่ใจเหรอว่าอยากให้ฉันกลับ” ธีร์ทัพยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์บนมุมปาก ที่เธอเห็นแล้วก็รู้ว่าไม่ควรไว้ใจ
“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ”
“กลัวว่าจะห้ามใจไว้ไม่อยู่เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“แล้วเพราะอะไร”
สิ้นเ
