พลอยระวีพูดอย่างใช้ความคิด เธอรู้ดีว่าพิมมาดาไม่ชอบอยู่เฉยๆ หากจะให้หยุดทำงานก็คงต้องเอาเรื่องเลี้ยงหลานทั้งสองคนมาอ้าง ท่านถึงจะยอมเลิกทำงานได้
“แงๆ ๆ ๆ ๆ”
เสียงร้องของลีโอทำให้ทั้งสองหยุดบทสนทนาทันที พลอยระวีรีบวิ่งเข้าไปดูลูก พร้อมกับอุ้มขึ้นมากล่อมให้หยุดร้อง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะลูก”
หญิงสาวแกว่งแขนที่โอบอุ้มลูกน้อยเบาๆ เป็นการกล่อมให้ลีโอเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง เฮฟเว่นมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้ม เขาอยากจะอุ้มลูกแบบนั้นบ้าง แต่เมื่อคิดดูแล้วกลับไม่กล้า
“ลองอุ้มลูกดูไหมคะ”
ราวกับอ่านความคิดเขาได้ เธอเดินเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกับส่งลีโอที่ตอนนี้หยุดร้องและมองแม่กับพ่อตาแป๋ว
“ผมไม่กล้า” เขาพูดออกมาตามตรง อยากอุ้มลูกมาก แต่หากอุ้มแล้วลูกพลัดตกขึ้นมา เฮฟเว่นคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต
“ทำไมล่ะคะ ไหนบอกจะช่วยพลอยเลี้ยงลูกไง ไม่ต้องกลัวค่ะ เนอะลีโอ ดูสิคะ ลูกมองหน้าคุณใหญ่เลย เหมือนบอกว่าจะ
