“รู้ไหมว่าที่คุณพูดออกมา ผู้หญิงจะเสียใจแค่ไหน ฉันเห็นเองกับตาว่าคุณกับผู้หญิงคนนั้นแทบจะกอดกันเข้าโรงแรม แบบนี้ยังจะกล้ามาโกหกฉันอีกหรอ”
พลอยระวีพูดเสียงสั่นเมื่อนึกถึงเวลานั้น ภาพชายหนุ่มที่กำลังหัวเราะยิ้มแย้มกับแองจี้ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ และปั่นป่วนในจิตใจอีกครั้ง
“โอเค ผมยอมรับก็ได้ว่าผมกับแองจี้ เรามีความสัมพันธ์อย่างว่ากันจริง แต่มันก็เป็นความสมัครใจของทั้งสองฝ่าย เพราะอย่างนั้น…”
“มีกี่คนกันคะ?” ไม่ทันที่เฮฟเว่นจะพูดจบ เธอก็พูดแทรกพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย
“ฮะ?” คำถามของหญิงสาวทำเอาคนถูกถามอดงงไม่ได้
“กี่คนกันที่คุณจ้างให้นอนด้วย นอกจากฉันแล้ว คงมีผู้หญิงที่คุณซื้อด้วยเงินอีกหลายคนสินะ” พลอยระวีไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ตนเองรู้สึกเรียกว่าอะไร เสียใจ โกรธหรือน้อยเนื้อต่ำใจกันแน่
“เอาเข้าไป ผมไม่เคยต้องเสียเงินซื้อผู้หญิง ทุกคนอยากนอนกับผม และก็อยากจะมีลูกกับผมใจจะขาด มีแต่คุณที่เอาแต่ปฏ
