ท่ามกลางความเงียบงัน เหล่าสาวใช้ องครักษ์และทหารยามต่างหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อได้ยินบุรุษแปลกหน้าประกาศก้องว่าเขาคือคนรักของฮูหยินท่านแม่ทัพ
ชั่วอึดใจนางกล่าวออกมาคำหนึ่ง
“ท่านรู้จักข้าอย่างนั้นรึ” นางเอียงคอมองฉีเคอ ดวงตากลมโตมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม นางทำหน้างุนงง
“..........” ฉีเคอมองหน้านาง เขาขมวดคิ้ว ในใจเขาสับสน หรือนางจะแกล้งจำไม่ได้เพราะแม่ทัพหานฟงยืนขนาบอยู่
“เมียข้าบอกว่าไม่รู้จักท่าน เพียงเท่านี้ก็นับได้ว่าไม่มีอะไรต้องคุยกันอีก ท่านมีธุระอื่นอีกหรือไม่ นางเรียนคัดอักษรอยู่ ยังเรียนไม่เสร็จ” แม่ทัพหานฟงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจือความเย้ยหยัน
“ข้าคงเข้าใจผิดไปเอง อาจเป็นเพราะนางมีส่วนคล้ายคนรักของข้า ข้าจึงติดตามนางมา คงผิดคนกระมัง ต้องขอโทษท่านทั้งสองด้วย ข้าขอลาก่อน”
จอมมารฉีเคอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เขายืนประสานสายตากับดวงตากลมโตสดใส มองลึกเข้าไปในเสี้ยวจิตในร่างนี้ ไม่ผิด
