คราวนี้บัวราตรีเสียงแผ่วเกือบหาย หล่อนใจเต้นแรงกว่าเดิม ก็นักเรียนแพทย์เล่นพูดกับหล่อนตรง ๆ แบบนี้จะไม่ทำให้ใจเต้นได้ไง นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ คมกฤติก้มหน้าลงมาหาหญิงสาว
“บัว...บัวคิดเหมือนอย่างที่กฤติกำลังคิดอยู่หรือเปล่าล่ะ”
“คิด...ระ...เรื่องอะไร”
“เรื่องของเราไง...กฤติคิดมาตั้งนานแล้วนะแต่ไม่กล้าบอกบัว กลัวว่าจะผิดหวัง กฤติชอบบัวนะ ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย...เอ้อ...กฤติขอโทษจริง ๆ ที่พูดอะไรออกมาแบบนี้ ถ้าบัวรับไม่ไหวจะลืมมันไปก็ได้นะ”
“กฤติ...เดี๋ยวก่อน”
บทที่ 6
บัวราตรียึดแขนของเขาไว้และทำให้คมกฤติเกิดความประหลาดใจต้องชะงักกึก เขาจ้องหน้าหญิงสาวที่จ้องเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย หล่อนเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะเปิดปากพูด
กฤติ...กฤติว่าไงนะเมื่อกี๊ บัวยังได้ยินไม่ถนัด”
“บัวอย่าสนใจเลย กฤติขอโทษที่พูดอะไรออกไปอย่างนั้นทั้งที่รู้ว่าบัวคงไม่คิดอย่างที่เราคิด”
“นายรู้ได้ยังไงว่าบัวคิดไม่เหมือ
