คุณหมอครับ ผมรักเข้าแล้ว

เธอเป็นหมอ

@1 สัปดาห์ต่อมา

นั่งรอนอนรอ หายใจเข้าออกอย่างเบื่อหน่ายมาหลายวัน ภูผาแทบกินไม่ได้นอนไม่หลับ หลังจากวันนั้นที่ได้เห็นหน้า เก็บใบหน้าหวานไปฝันเปียกแทบจะทุกคืน เธอมันร้าย ทำเขาเสียระบบจนควบคุมตัวเองไม่อยู่ ได้ยินไอ้หน้าปลาไหลเรียกเธอว่า อิงฟ้า ชื่อเธอใช่ไหม ต้องใช่แน่ๆ จดจำชื่อเธอได้ขึ้นใจ หนึ่งสัปดาห์มานี้ไม่เป็นอันทำอะไร มุ่งมั่นอยู่กับการหาข้อมูลของเธอ

เขาทิ้งตัวนั่งพิงพนักโซฟาอย่างเหนื่อยล้า มือข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้เส้นผมยุ่งๆ อย่างหัวเสีย ขอบตาเริ่มคล้ำเพราะอดหลับอดนอน ความคิดวนเวียนไม่หยุดหย่อน ในหัวมีแต่ภาพหญิงสาวที่บังอาจเข้ามาวนเวียนในฝันอย่างไม่ให้พักใจ นัยน์ตาคมกริบฉายแววกระวนกระวายตลอดเวลา

"ได้เรื่องยังไงบ้างวะ"

"มึงอยากรู้เรื่องอะไรบ้างล่ะ เรื่องล่ะห้าพัน จ่ายมา" กระทิง

"ไอ้สัด ! รีบพูดมา อย่ามากวนตีน"

เสียงตะคอกต่ำลอดไรฟันที่กัดแน่นจนกรามขึ้นสันชัดเจน ดวงตาดุจัดจนใครเห็นก็ต้องหลบตา ยกเว้นเพื่อนสนิทที่ยังกลั้นหัวเราะไว้แทบไม่อยู่

"เห่อะ ! อารมณ์ฉุนเฉียว อยากรู้ขนาดนั้นเชียว" กระทิงแกล้งแหย่เล่น ยิ่งเห็นอาการร้อนรนของเพื่อนรักยิ่งนึกอยากสนุก

กระทิงยักไหล่อย่างไม่ยี่หระ มือหนึ่งกอดอก ส่วนอีกมือถือซองเอกสารพลิกไปพลิกมาอย่างยั่วโมโห

"มึงจะพูดหรือไม่พูด ถ้ายังลีลามึงจะโดนบาทากูนะไอ้เพื่อนเวร"

ภูผาลุกพรวดขึ้น เดินเข้าไปยืนเท้าสะเอวจ้องหน้ามันอย่างเอาเรื่อง สายตาแข็งกร้าวจนกระทิงต้องยกมือทั้งสองขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้

"เออๆ....จะบอกเดี๋ยวนี้ล่ะครับคุณภูผา ทำเป็นใจร้อนไปได้"

กระทิงหัวเราะก่อนจะยื่นข้อมูลที่ได้รับไปให้กับไอ้เพื่อนเทวดา เกิดมามันมีแต่สั่ง สั่งทุกคน ไม่เว้นแม้แต่เพื่อนรักอย่างเขา ภูผาคว้าซองเอกสารมาเปิดอย่างรวดเร็ว ดวงตาไล่อ่านทุกบรรทัดด้วยความกระหาย อยากรู้ อยากแน่ใจ จิตใจพลุ่งพล่านอย่างควบคุมไม่อยู่

"เธอชื่อ อิงฟ้า ตามที่มึงได้ยินวันนั้นแหละ เป็นลูกเจ้าของโรงพยาบาลชื่อดังใจกลางเมืองที่พ่อมึงเคยไปรับการรักษาอยู่บ่อยๆ และที่น่าสนใจคือ...เธอเป็นหมอ...."

ดวงตาคมเข้มเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้าย ความตกใจ ความหลงใหล และความทึ่งผสมปนเปกันอย่างไม่อาจแยกออก มือที่ถือเอกสารแน่นจนสันกระดาษบิดงอ ขณะที่หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้จากอกแน่นๆ ของตัวเอง

"หมอ ??? เป็นหมอได้ไงวะ หน้าตาอย่างกับเด็กมัธยม"

ภูผาขมวดคิ้วแน่น จ้องหน้าเพื่อนอย่างไม่เชื่อสายตา มือหนึ่งยกขึ้นเกาหัวเบาๆ อย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน ปากขมุบขมิบพึมพำเหมือนไม่เชื่อว่าเด็กหน้าหวานที่ทำเขาเสียศูนย์แทบทุกวันจะเป็นหมอจริงๆ

"เออ..กูก็ว่างั้น แต่เธอเป็นหมอจริงๆเว้ย ตอนนี้ทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลในเครือของพ่อตัวเอง"

กระทิงยักไหล่ใส่ แล้วตอบเสียงนิ่ง ดวงตากวาดมองเพื่อนที่ดูเหมือนจะอึ้งค้างกับข้อมูลตรงหน้า

"สัด !!! นี่กูได้เมียเป็นหมอเหรอวะ โคตรเด็ดเลยว่ะ"

ภูผายิ้มให้กับตัวเอง ก้มมองพื้นอย่างเหม่อลอย ก่อนจะแสยะยิ้มอย่างพึงพอใจ ดวงตาวาววับด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเขาตอนนี้ดูมีความสุขผิดปกติ หัวใจเต้นแรงจนเจ้าตัวรู้สึกได้ มันเหมือนเด็กเพิ่งได้ของเล่นใหม่ที่รอมานาน

"เขาเอามึงเป็นผัวแล้วเหรอ ทึกทักเอาเองเก่ง มึงยังไม่ได้สถานะนั้นจากเขาครับเพื่อน"

กระทิงถึงกับถอนหายใจยาว ส่ายหน้าช้าๆ ด้วยความเอือมระอา สายตาหยีลงเหมือนจะกลั้นขำกับความมโนขั้นสุดของเพื่อนรัก

"ก็เอากันแล้ว เรียกเมียผิดตรงไหน"

เสียงตอบกลับจากภูผาทำเอากระทิงเบิกตากว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับอย่างปวดหัว ไม่อยากจะเชื่อในความหน้าด้านหน้าทนของมัน

"กับคนอื่นไม่เห็นมึงเคยเรียก"

น้ำเสียงเพื่อนประชดเล็กน้อย พร้อมกับเลิกคิ้วสูงจ้องใบหน้าหล่อของภูผาอย่างจับผิด

"ก็คนนี้กูถูกใจ กูชอบ กูพอใจ อยากได้เป็นเมีย จบไหม ?"

ภูผาพูดจบก็เหยียดยิ้มมุมปาก ดวงตาฉายแววจริงจัง ไม่ได้ล้อเล่นแม้แต่น้อย แววตาของคนตกหลุมรักเข้าเต็มเปา บ่งบอกชัดว่าหมายมั่นปั้นมือจะเอาให้ได้

"เห่อะ ! จีบเขาให้ติดก่อนเฮ่อะ ได้ข่าวว่าหมออิงฟ้าเธอมีแฟนแล้วนะ แต่ช่วงนี้น่าจะมีปัญหากัน เห็นเขาบอกเลิกติดต่อกันมาพักใหญ่"

กระทิงพูดพลางยักคิ้ว สายตาเปรยๆ เหมือนกำลังท้าทายให้เพื่อนคนนี้ลุกขึ้นมาทำอะไรสักอย่าง

"ไอ้หน้าปลาไหลนั่นแน่ๆ กูว่าแล้วมันดูแปลกๆ"

เสียงของภูผาเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที แววตาแข็งกระด้างขึ้นเมื่อพูดถึงชายอีกคน มือสองข้างกำหมัดแน่น เส้นเลือดที่มือปูดโปนขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงความหึงหวงที่กำลังปะทุ

"หึ ! เรียกซะกูอยากจะเห็นหน้า...พูดจาแบบนี้หึงเขาอ่ะดิ...หึงตั้งแต่ยังไม่มีสถานะเลยนะมึง"

กระทิงยิ้มมุมปาก ลอบมองสีหน้าเคร่งเครียดของภูผาด้วยความขบขัน

"อย่าว่าแต่หึง ตอนนี้กูโคตรหวง ทำไงดีวะ ถ้าเกิดเธอกลับไปคืนดีกับมัน กูต้องอกหักแน่"

น้ำเสียงของภูผาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาที่เคยแข็งกระด้างเริ่มสั่นไหว แววตาเปี่ยมความกังวล ริมฝีปากเม้มแน่นในจังหวะที่จิตใจเริ่มสั่นคลอน

"มึงก็ลุยก่อนที่เธอจะกลับไปดิ...ถ้าชอบก็จีบ เดินหน้าจีบไปเลยเพื่อน"

กระทิงตบไหล่เพื่อนแน่น ๆ หนึ่งที แววตาส่งกำลังใจเต็มที่ให้

"งั้นพรุ่งนี้กูจะแกล้งป่วย จะได้ไปหาหมอ..กูจะให้คุณหมอคนสวยวินิจฉัยโรคให้"

ภูผาหลุดยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาเป็นประกายอย่างมีแผนในใจ พูดพลางเอนหลังพิงโซฟาเหมือนกำลังวาดฝันถึงการพบหน้าเธออีกครั้ง

"เอาแบบรักษาระยะยาวเลยมั้ยล่ะ ป่วยธรรมดาน่าจะไม่ถึงมือเธอ"

กระทิงหัวเราะเบาๆ ยกขาขึ้นไขว่ห้าง ขยับตัวอย่างสบายใจ แต่สายตายังไม่ละไปจากเพื่อนสุดบ้ารักของเขา

"มึงหมายความว่า ???"

"ถ้าอยากเจอคุณหมออิงฟ้าคนสวยของมึง เจ็บป่วยธรรมดามึงไม่ได้เจอหรอก นอกจากมึงจะเป็นบ้า"

"บ้า...?.ทำไมต้องบ้าด้วยวะ...."

ภูผาขมวดคิ้ว ถามเสียงต่ำ สายตาเริ่มหวาดระแวงว่ามันจะกวนประสาทอะไรอีก

"ว่าที่เมียมึงอ่ะเป็นหมอจิตเวช ถ้าอยากเจอก็ต้องลงทุนหน่อย มึงลองบ้าบอเสียสติสักเดือนสองเดือนดูดิ รับรองได้เจอเธอแน่ๆ อยากเจอก็ลงทุนหน่อย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

กระทิงหัวเราะลั่น โยนหมอนอิงใส่เพื่อนอย่างขำขัน ท่ามกลางเสียงสบถของอีกคนที่แทบจะกระโจนเข้ามาต่อยให้หายคันปาก

"ไอ้สัด!!!! กวนตีนล่ะมึงอ่ะ..."

ภูผาหรี่ตามองอย่างเอาเรื่อง ก่อนจะคว้าหมอนข้างตัวปาใส่มันคืนบ้าง ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ เสียงสบถ และกลิ่นอายความร้อนรนของคนกำลังตกหลุมรัก

"กูพูดจริง คุณหมออิงฟ้าของมึงเป็นหมอจิตเวช กูสืบมาไม่ผิดแน่"

"อันนั้นอ่ะกูเชื่อ แต่มึงจะให้กูแกล้งบ้าเสียสติเพืีอที่จะได่เจอเธอเนี่ยนะ ปัญญาอ่อน"

"ปัญญาอ่อนยังไงวะ กูว่าเป็นวิธีที่เข้าหาเธอได้เร็วและตรงจุดที่สุดแล้ว"

กระทิงยังคงยืนยันในแผนการบ้าบอของตัวเองอย่างภาคภูมิ ใบหน้ากลั้นขำไม่อยู่

"หึ...ขืนกูทำแบบนั้น หมออิงฟ้าก็คิดว่ากูบ้าอ่ะดิ ใครจะอยากเอาคนบ้าทำผัววะ"

ภูผาพ่นลมหายใจออกทางจมูกอย่างหัวเสีย ก่อนจะทิ้งตัวนั่งพิงพนักอีกครั้ง กอดอกมองเพดานเหมือนกำลังวางหมากบางอย่างในหัว

"เออว่ะ...จริงอย่างที่มึงพูด แล้วมึงจะทำยังไงวะ"

"กูมีวิธีของกูก็แล้วกัน มึงรอดูได้เลย กูจะเอาหมออิงฟ้ามาเป็นแฟนให้ได้"

ภูผายิ้มร้ายกับแผนการที่กำลังคิดเอาไว้ ไม่รู้จะสำเร็จหรือไม่ แต่คนนี้ถูกใจ คนนี้ใช่เลย และเขาเองรู้สึกถูกชะตากับเธอมากๆ เกิดมาเป็นเสือทั้งชีวิต ดันมาตกม้าตายตอนอายุยี่สิบเอ็ด เสือหลงเหยื่อคำนี้ใช้กับเขาไม่ผิดแน่